Και για να σας μιλήσω πιο καθαρά, πιστεύω πως πρέπει να κηδέψω αύριο τον Υπάτιο στον ενοριακό μου ναό, στον Άγιο Νικόλαο, γι’ αυτό και ζητώ τη βοήθειά σας...

VI...

῞Ηττα Ἄργησα πολὺ νὰ μιλήσω δὲν ἤθελα νὰ πῶ τ᾽ὄνομά μου Βικτωρία Θεοδώρου Ἀδαὴς ἀκόμη, κοιτάζεις τὴν ἀντανάκλασή σου καὶ χαίρεσαι «ἐγὼ εἶμαι» λές, «αὐτὸς εἶμαι ἐγώ», οὔτε ποὺ φαντάζεσαι πὼς δὲν εἶσαι, καὶ δὲν θὰ γίνεις, τὸ εἴδωλό σου, ἕνας ἄλλος εἶναι ἡ ἀντανάκλασή σου, κι ὄχι μόνο αὐτὴ στὸν καθρέφτη, ὅλες οἱ ἀντανακλάσεις ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα, ὅλα τὰ εἴδωλά σου εἶναι ἕνας ἄλλος, ἀλλιῶς ζεῖ, ἀλλιῶς σκέφτεται, ἄλλα στηρίγματα ἔχει, ἐσὺ δὲν τὰ φαντάζεσαι κάν...

Πάνω απ’ όλα με είλκυε η τέχνη της κοπτικής και της ραπτικής...

Το επίσημο όνομά του ήταν κύριος Ματσουμοτό Χαρούτσουνα, εγώ όμως τον έλεγα «Σενσέι»...

Από εδώ και μπρος ανήκαμε στο βουνό...

Κάθε πρωί, μετά τη λειτουργία, ο πατήρ Ιγνάτιος πήγαινε στο καθιστικό, έριχνε το βλέμμα του στο άδειο κλουβί και στο γνώριμο σκηνικό του δωματίου, καθόταν στην πολυθρόνα, έκλεινε τα μάτια και άκουγε το δωμάτιο να σωπαίνει...

Ένα καπέλο πετάει στον αέρα – δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο καπέλο, αλλά για ένα υπέροχο μαύρο ημίψηλο γυαλιστερό καπέλο στολισμένο με ρόδινη μεταξωτή κορδέλα: ένα περιπετειώδες καπέλο που ο άνεμος το παρασύρει μέχρι να προσγειωθεί στο φαλακρό κεφάλι του Μπενίτο Μπαντόλιο...

Η Μαντάμ Μποντό λαβαίνει με το ταχυδρομείο ένα δέμα, δώρο του γιου της για τα γενέθλιά της...

«Αναζητώ κάτι το εξαιρετικό για να το πω με λόγια απλά και συνηθισμένα»...

Ο ΝΤΕΗΒ ΓΚΑΛΛΟΟΥΕΫ, ωρολογοποιός σε ένα χωριό στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, έχει αφοσιωθεί στην ανατροφή του γιου του από τη μέρα που τον άφησε η γυναίκα του...

O ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΒΑΙΝΣΤΟΚ, EΝΑΣ ΔΙΟΡΑΤΙΚOΣ έμπορος έργων τέχνης, ιδιοκτήτης μιας μικρής γκαλερί στη Βοστώνη, δέχεται μια μέρα από έναν μικρομεσάζοντα κάτι απίστευτο : ένα χαμένο, άγνωστο έργο του Ρέμπραντ, που απεικόνιζε μια γυναίκα της εποχής του 1660,

H AΛΗΘΕΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ IΣΤΟΡΙΑΣ είναι κατακερματισμένη, ημιτελής, ανολοκλήρωτη στο χρόνο και στο χώρο...

Ο Μπέκας απομακρύνθηκε από τη βίλα, κατηφορίζοντας προς τη θάλασσα. Είδε το μακρύ άσπρο σκάφος να αναπαύεται στην επιφάνεια, κρατημένο γερά από τις άγκυρές του.

Η ΕΜΒΕΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ του ανά χείρας πονήματος περιορίστηκαν σε όσα μπόρεσα η θέλησα η έτυχε να ανακαλέσω και να καταθέσω εδώ σαν ένα προσωπικό ανθολόγιο από ποιήματα ελεγειακού τόνου...