Ό,τι ορίζει τον ποιητή […] είναι η ποιότητα της ευαισθησίας του, ο πλούτος και η τόλμη των στοχασμών του, ο ουμανιστικός προσανατολισμός του, η συνομιλία του με τον φιλοσοφικό στοχασμό, η αναζήτηση των αληθινών αξιών και των ουσιωδών νοημάτων, η κριτική διαχείριση των πολιτισμικών κεκτημένων μέσα στη διαχρονία, η δύναμη των αισθημάτων:
«Ο Δημήτρης Μακρής εκμεταλλεύεται το ιδιαίτερο βλέμμα του ως σκηνοθέτη, συνηθισμένο να παρατηρεί μια σκηνή μελετώντας την πιο κατάλληλη οπτική γωνία, ώστε να “εισαγάγει” τον θεατή μέσα σε μία ιστορία...
Στις περίκλειστες λίμνες Λες καμωμένες από διάφανο κρύσταλλο Αντικάτοπτρα βυθισμένων κόσμων Εκεί όπου εφορμούν τα όνειρα Σε μεταμεσονύκτιες τυμβωρυχίες Με ελεύθερες καταδύσεις Ολόγυμνα Όπως παλιά οι σφουγγαράδες Στις σκοτεινές αβύσσους Για να αδράξουν Λείψανα αρχαίων πόλεων Λησμονημένα μνήμης ναυάγια Θαμμένα στην υγρή σκόνη Της υλής των πυθμένων Ακρωτηριασμένα αγάλματα Αγγέλων έκπτωτων Κι ολόχρυσους τύμβους Μύθους ασύλητους Καταδύοντας Στους σπειρωτούς λαβύρινθους Εκεί στων υδάτων αδύτων τα άδυτα Στις ρηγματώσεις υποθαλάσσιων ηφαιστείων Και να φυτέψουν Τουλίπες πέτρινες Και διάφανα ηλιοτρόπια...
Η υψηλή στρατηγική αξιοποιεί τις οικονομικές πηγές, τις δημογραφικές δυνατότητες, τις ηθικές δυνάμεις και αναπτύσσει τις υλικές μορφές ισχύος, για την υποστήριξη των μαχόμενων στρατευμάτων...
Στο βιβλίο διερευνάται το ιστορικό πλαίσιο (κοινωνικό-πολιτικό) της Κύπρου κατά την πρώτη εικοσαετία του 21ου αιώνα με σκοπό την κατάδειξη κομβικών για τη χώρα γεγονότων, τα οποία σημάδεψαν την ιστορία της και παράλληλα επηρέασαν, άλλα σε μεγαλύτερο και άλλα σε μικρότερο βαθμό, τη θεατρική παραγωγή ως προς τη θεματολογία των παραστάσεων και τις αισθητικές επιλογές των σκηνοθετών/τιδων...
Ο «Νόμος της Μνήμης» αναφέρεται στη συλλογική Μνήμη, στη παραποίηση, στην εξασθένηση και στην εκμετάλλευσή της – αναδεικνύοντας την αξία της για την ομοψυχία και το μέλλον του λαού μας...