Αληθινές ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν, διότι αφορούν την προσφυγιά, τον πόνο, τον φόβο, την αγωνία, το πένθος, τη μοναξιά, αλλά και την ανδρεία, την υπομονή, την πίστη, την ελπίδα, την ανθεκτικότητα, την ενσυναίσθηση, την αλληλεγγύη και την αγάπη...

«Μα είναι δυνατόν οι Γουατσόφσκι να τα σκέφτηκαν όλα αυτά;»...

Βρισκόμαστε στα 1775 και ο μοναχός Κοσμάς, με καταγωγή από την Αιτωλία, περιοδεύοντας στον τουρκοκρατούμενο ελληνισμό, όπου κηρύττει την αναγκαιότητα των σχολείων, περνά και από τις «ποδιές του Χολομώντα»...

Παράδεισος είναι οι άνθρωποι...

Ένα ταξίδι στην Ιθάκη, νέων και ενήλικων, εργαζόμενων και ανέργων, μεταναστών και προσφύγων που βίωναν την εξάρτηση από τις ναρκωτικές ουσίες, οι οποίες τους κρατούσαν αποπροσανατολισμένους στην ψευδαίσθηση, στο φόβο του θανάτου, ξένους στο ίδιο τους το σπίτι, με τους συντρόφους τους και την κοινωνία ολόκληρη...

Ογδόντα μία ιστορίες του συλλογικού φαντασιακού απαγκιάζουν σε τούτη τη συλλογή μνήμης...

Μια «κυρα-Στρατήγα» από τη Σμύρνη, που σχεδιασμένα πυρπολείται για να σβήσει κάθε ίχνος ελληνικής και χριστιανικής «κατάθεσης» στον πολιτισμό, στην αγωνιζόμενη να δει άσπρη μέρα ελλαδίτικη μιζέρια… Oύτε «χρονικό» ούτε «τοιχογραφία» ούτε τίποτα τέτοιο: επικλήσεις της άμεσης ανθρώπινης μοίρας, σαν να «διαβάζεις Ιστορία» και σιγά σιγά να θυμάσαι ότι «έτσι μου τα έλεγε ο/η… στην παιδική γειτονιά»… Ένα ατελές και ίσως κάπως «αφηρημένο», σπασμωδικό και μεταπαραδοσιακό πορτρέτο, που στα «χαντάκια» και τους ασύνδετους ήχους του πυκνώνει η αίσθηση του «νεοέλληνα» ότι τα γεγονότα δεν έχουν καμιά συνοχή και, άρα, είναι φυσική η «μνήμη χρυσόψαρου»… Συμβάντα, εκρηκτική πρόοδος ουσίας, «προκυμαίες» και «τάγματα εργασίας», θάνατοι, τυραννίες, πολιτικά λάθη και εγκλήματα, «προοδευτικοί» και «αντιδραστικοί» σε μια ισότιμη επαναθεμελίωση της βασικής στρέβλωσης που γεννά αδιάκοπα την Ελλάδα σαν «από θαύμα ζούμε», «σύμμαχοι» που εξευτελίζουν κάθε έννοια «φιλίας» και ανθρωπιάς, «συνέλληνες» από πυρωμένο σίδερο να αφήνει ανεξίτηλα σημάδια κακίας και «λαός» ταγμένος να υπηρετεί τη ρωμέικη πίστη της δοτικότητας και της γης ως κοινού αγαθού...

Οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν την ιδέα της προόδου με την αέναη οικονομική ανάπτυξη και την απεριόριστη εξέλιξη των τεχνικών σταδίων...

◆ Ποιες αιτίες έφεραν το τέλος του αρχαίου κόσμου; ◆ Μέσα από ποιους δρόμους οδηγήθηκε η ανθρωπότητα από την οικουμενικότητα της ελληνορωμαϊκής περιόδου στα μεσαιωνικά κάστρα;

οι φίλοι καθώς η δ...

Βρισκόμαστε στα μέσα της 10ετίας του 1920...

Ο κόσμος πρέπει να αναρωτηθεί σε βάθος μήπως ο άνθρωπος της Νεωτερικότητας που θέλησε, αδειάζοντας τη θρησκευτική του υπόσταση, να τη γεμίσει η να την αντικαταστήσει με τον αέρα της φυσιοκρατίας,

Χρόνια συγκατοικώ με την Πεπλοφόρο κόρη...

Επειδή όταν υπάρχει Θεός υπάρχει αγάπη...

Χρήζει ιδιαίτερης φροντίδας αυτή την εποχή το πώς μαθαίνει το παιδί, ο έφηβος, ο ενήλικας ή ακόμη και ο υπερήλικας να επεξεργάζεται και να στέκεται σε αυτό που είναι σημαντικό για τον ίδιο την δεδομένη στιγμή, στην δεδομένη συνθήκη...