Οι άνθρωποι που πηγαινοέρχονται γύρω μου Οι γιατροί, οι νοσοκόμες και τα μηχανήματα Αν έπιαναν φωτιά Αν καπνός, πυροβολισμοί και όπλα Αν η συντέλεια Δε θα μπορούσε να με σταματήσει Δε θα μπορούσε να με εμποδίσει Από το να φέρω την κόρη μου στον κόσμο...

Τρείς μάνες Χρόνια τώρα μια φορά την εβδομάδα άναβε ένα κεράκι στη Μεγαλόχαρη και μετά πήγαινε τον τυφλό της γιο στον οίκο ανοχής και τον περίμενε απέξω να τελειώσει αδιαφορώντας για τ’ αυτοκίνητα και τους περαστικούς που πια την είχαν συνηθίσει...

-

Το μαχαίρι σου βάφτη...

Μια συνάντηση, μια συζήτηση, μια αποκάλυψη, μια ιστορία, θεωρίες, γεγονότα, αλήθειες, ψέματα, στιγμές, στιγμές δυο ζωών, στιγμές μιας μέρας, στιγμές μιας στιγμής...

Δοξολογία ΙΙ [ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ] Πάλιν καὶ πολλάκις, αὐτὴ ἡ ἅλως, ἡ δίκην βάμματος ἰωδίου γιὰ τὶς ἐκδορὲς τῆς ἡμέρας...

Με επίταχτο καράβι φύγαμε όλοι μαζί και βγήκαμε στο Βόλο...

Μαντλέν I...

Η ζωή του ήταν κρεμασμένη σε ικρίωμα, κι αυτός, ο Δομήνικος Καραφουλίδης, τη στραγγάλιζε καθημερινά...

ΑΡΕΝΕΣ Ξένοι μες στην ίδια τη ζωή μας κουβαλάμε συνεχώς μαζί μας σάβανα κι ελπίδες πεθαμένες σε βαμμένες μ’ αίμα αθώων αρένες...

μόνο φωνές δεν είχα...

Κληρονόμος της παράδοσης του ελληνικού επιγράμματος (από τη Σαπφώ έως την Παλατινή Ανθολογία), ο έρως της Βιόλα Βότσιτς είναι μια συνάντηση σωμάτων, που αναδεικνύει τη σωματικότητα στην πιο καθαρή, προγονική, ζωώδη κατάστασή της...

Οι κάτοικοι στον τόπο του πόθου είναι αναψοκοκκινισμένοι, επειδή μια φλόγα τούς καίει τα σωθικά...

νοικοκυρές στα μπαλκόνια τους τα πρωινά [κούκοι ετερόχρονοι] τινάζουν τα σεντόνια τους κατρακυλάει ο ύπνος στις κουβέρτες χιονίζει τα όνειρά τους στον ακάλυπτο Τους συνάντησα σε κατώφλια πολυκατοικιών ν’ ανάβουν τσιγάρα-φρυκτωρίες κι ύστερα, να πλέκουν τα χέρια τους σφιχτά στις άκρες των αποβαθρών, με το μικρό τους δάχτυλο να δοκιμάζουν σε χειμωνιάτικα παράθυρα ταξίδια μακρινά, να κάνουν δώρο στον εαυτό τους λουλούδια εποχής και τα χαράματα, να τινάζουν από τα σεντόνια τους όνειρα στον ακάλυπτο· μα πιο πολύ, δένοντας τις σκέψεις τους σε μονοκοντυλιά να μου γυρεύουν μια στιγμή, να πάρουν μιαν ανάσα...

Τρεις γυναίκες κινούν τα νήματα του κόσμου, με σκοπό μονάχα την καταστροφή...