Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΑΙΜΩΝ λυγίζει κάτω από το βάρος του ονόματός του, ενός ονόματος συνδεμένου με το κακό, και θέλει ν’ αποσυρθεί για να το ξεφορτωθεί...

Ο Παναγιώτης ήθελε να πάει σε σχολείο μάγων, αλλά οι γονείς του τον πήγαν σε ένα κανονικό σχολείο...

Επιτέλους, ο κύριος Χουρχούρης άνοιξε και πάλι το πολύτιμο κόκκινο τετράδιο και διάβασε μία ακόμη αληθινή ιστορία από την πατρίδα του, το όμορφο Γατουχάν...

Ναι, είναι αλήθεια πως ο Γιάννης κάνει αταξίες...

Καθημερινά, κάθε νύχτα, την ίδια ώρα, δέχεται ένα τηλεφώνημα από άγνωστη γυναικεία φωνή, που του λέει απλώς «δέκα και δέκα» και το κλείνει… Κάθε νύχτα...

Κι άκουγα ονόματα τόπων, ανθρώπων… κι άκουγα ιστορίες… Όλων των λογιών, ό,τι κερνούσε ο καθένας...

Κάθε πρωί ο πορτοκαλής γάτος βιάζεται να πάει κάπου...

Μπορεί ένα κουτί να μεγαλώνει και να μικραίνει; Ν΄΄ αλλάζει χρώμα, μέγεθος και υλικό; Και τι χωράει μέσα σ’ ένα κουτί; Χωράει… ο ουρανός με τ’ άστρα; Με ομοιοκαταληξίες και ελεύθερο στίχο, με ζωηρά χρώματα και απρόσμενα σχέδια, με έμπνευση από την παράδοση και τον σύγχρονο κόσμο, με χιούμορ και τρυφερότητα… Οι δύο δημιουργοί φτιάχνουν ένα ποιητικό παιχνίδι φαντασίας με λέξεις και εικόνες...

Όταν οι άνθρωποι καταστρέφουν τα σπίτια των ζώων, αυτά μετακομίζουν στα σπίτια των ανθρώπων...

Όλα μοιάζουν σαν ένα ποιητικό θεατρικό σκηνικό...

«Μόλις άνοιγα τα μάτια, τα έβλεπα στο μισοσκόταδο...

Σχεδόν τυχαία πρώτες ήρθαν οι εικόνες...

Παπούτσια κάθε είδους παρελαύνουν στους δρόμους, στις βιτρίνες, στο τσαγκαράδικο...

Στην καρδιά των σχεδιαστικών λογοτεχνιών βρίσκονται τα βιβλία που αναπτύσσουν την αφήγησή τους αποκλειστικά με εικόνες...

Ανάμεσα στο σχολείο και το φροντιστήριο, στα κουτσουρεμένα όνειρα και τη μικροπαραβατικότητα της συνοικίας, μια πολυσυλλεκτική παρέα εφήβων, κάπου στα δεκαεφτά δεκαοχτώ, σκοντάφτει σε αδιέξοδα, ενώνεται και σκορπίζεται από τα συναισθήματα της νιότης, περιμένει τη μαγική μέρα της ανεξαρτητοποίησης...