ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΜΑΝΑ Είχα μια μάνα πανέξυπνη...

Ένας άνθρωπος επιστρέφει στο διαμέρισμά του μετά από οχτώμισι χρόνια...

«Όταν, το 1914, ο Σατί Μπέης ετοιμάζεται να ανοίξει στο Σισλί ένα σχολειό που θα εφαρμόζει τις πιο καινοτόμες εκπαιδευτικές μεθόδους της Εσπερίας, ζητά απ’ τον επιστήθιο φίλο του Τεβφίκ Φικρέτ να λαμπρύνει με την πένα του την περίσταση...

ΚΟΡΗ Γλαυκόν εσπέρα...

Έναν τίποτε είμαστεν τζαι θαρκούμαστεν ότι εννά φάμεν τον κόσμον ούλλον...

Σκοτείνιαζε...

-

«Πυκνά, μολυβένια σύννεφα μαζεύονται πάνω από το ποτάμι που αρχίζει κι αυτό ν’ αλλάζει όψη, να σκουραίνει και να σκοτεινιάζει, να ενώνεται με τις γκρίζες σκιές των δέντρων και τις γκρίζες στέγες των σπιτιών που βρίσκονται σιμά στην όχθη∙ ακινητεί ο χρόνος! Ένα τοπίο άγριο και τρικυμισμένο σαν μια τοπιογραφία απ’ εκείνες που ζωγράφιζε ο Βαν Γκογκ όταν άρχισε η ταραχή και η τρικυμία στο δικό του μυαλό! Ύστερα τα μολυβένια σύννεφα ανοίγουν, γίνονται ευλογημένο νερό...

Σαράντα τόσα χρόνια μετά το 1974, η Κυπριακή Δημοκρατία αποφάσισε να ταυτοποιήσει τα οστά όσων ασθενών του Ψυχιατρείου Αθαλάσσας σκοτώθηκαν κατά τον βομβαρδισμό του ιδρύματος από την τουρκική αεροπορία...

Κάποια μέρα, ξεφυλλίζοντας τα βιβλία, έπεσα πάνω σ΄΄ ένα με μικρά σχέδια γαλάζια και κεραμιδιά, φοίνικες, μαιάνδρους, μπαλκόνια που κοσμούσαν κάποια περίεργα ποιήματα, μόλις είχα μπει τότε στο γυμνάσιο, ένιωθα μια κρυφή απόλαυση διαβάζοντάς τα, τόσο που μου ΄΄γινε συνήθειο σαν άδειαζε το σπίτι να κατεβαίνω στη βιβλιοθήκη και να διαβάζω αυτά και όχι άλλα, τότε άρχισα σ΄΄ ένα τετράδιο να αντιγράφω τα ποιήματα, στην αρχή τα αντέγραφα πιστά, ύστερα άρχισα να κάνω παραλλαγές, κι αυτές τις παραλλαγές τις νόμιζα δικά μου γραψίματα...

«Ν’ ακούς, έλεγε, τη βροχή σαν έρχεται, τα βήματά της να οσφραίνεσαι πριν τη στροφή...

Τρεις κυνηγοί, πλουμιστά πουλιά, ένα δάσος στο λυκόφως, μια φωτιά που καίει χωρίς κούτσουρα, μια νύμφη με γαλάζια μαλλιά, ένα κριάρι, ένα ζηλόφθονο γιασεμί κι ένας κήπος στην αγκαλιά του ολόγιομου φεγγαριού στοιχειώνουν τα δύο αυτά σκοτεινά παραμύθια...

«Πότε με ανάλαφρο χιούμορ και πότε με τρυφερό σαρκασμό, ένας έκπτωτος ποιητής του σαραγιού ζωντανεύει τα άνηβα εκείνα αγόρια που, ντυμένα γυναικεία, λικνίζονται στον ατάσθαλο Χορό των Κουταλιών υπό τους ήχους νταουλιών, λύρας και λαούτου, για να πουλήσουν τέλος το κορμί τους στον πρώτο πλειοδότη...

«Ένας αντικομφορμιστής αυλικός ποιητής, αλάνι, μώμος και ηδονιστής, λανσάρει στο Μπεσίκτας του 16ου αιώνα θερμά λουτρά για αισθαντικούς...

«Κάποιος βασανισμένος από την άθλια μεταχείριση του αφεντικού του γαϊδαράκος συναντάει ένα κοπάδι γελάδια να βόσκουν αμέριμνα και, συνειδητοποιώντας την αδικία σε βάρος των αβασταγών, αποφασίζει να αμφισβητήσει την τάξη του κόσμου με μια πράξη κοινωνικής ανυπακοής! Όντας από τους κορυφαίους τεχνίτες της παλατιανής οθωμανικής γραμματείας, ο Γιουσούφ Σινάν ή Σεϋχί του Γκερμιγιάν ή απλώς Γιατρός Σινάν (1373-1431), που γεννήθηκε στην Κιουτάχεια της Δυτικής Ανατολίας, σπούδασε οφθαλμολογία, λογοτεχνία και ισλαμικό μυστικισμό στην Περσία, ενώ χρημάτισε κουράντης αυτοκρατόρων και άλλων τρανών αρχόντων της εποχής, σκαρώνει αυτό το βραχύ, περίτεχνα σατιρικό και αυτοσαρκαστικό masnavi καθώς ταξιδεύει στο χωριό που του είχε χαρίσει εις αναγνώριση των υπηρεσιών του ο δαψιλής πάτρωνάς του σουλτάνος Μεχμέτ Τσελεμπή, μα στο δρόμο τον κατακλέβουν και τονε δέρνουν άγρια οι ληστές...