Μολονότι πρόκειται για ένα από τα πιο περίπλοκα και ακανθώδη έργα της Φλερ Γιέγκυ, Τα αγάλματα του νερού είναι ένα λαμπερά ιδιόμορφο μυθιστόρημα, που εκτυλίσσεται κάτω από τη βαριά σκιά της οικογένειας και των προνομίων...
Παράλληλες ιστορίες ανθρώπων, σαν τις γραμμές του τρένου, που ωστόσο ένας τεχνίτης των λέξεων όπως ο Nicola Lecca τις κάνει να διαπλέκονται μεταξύ τους...
Εκεί όπου τα πιο απλά γίνονται σύνθετα, τα αυτονόητα καθίστανται αμφίβολα και ένας διαρκής φόβος υποβόσκει, τέσσερις μετανάστες από την Αφρική, ο Μπαμπουκάρ και οι συνοδοιπόροι του, ο Γιάγια, ο Ουσμάν και ο Ρόμπερτ, προσπαθούν να διατηρήσουν την αισιοδοξία τους και το κέφι τους για ζωή...
«Το Εγώ του ταξιδιώτη» γράφει ο Κλάουντιο Μάγκρις «είναι μόλις κάτι περισσότερο από ένα βλέμμα, ένα κοίλο κέλυφος στο οποίο αποτυπώνεται η μορφή της πραγματικότητας, ένα δοχείο που υπερχειλίζει από τα πράγματα»...
Στο Γέρασμα (1898) ο Ίταλο Σβέβο, με σκηνικό τη γενέθλια πόλη του, την Τεργέστη, αφηγείται την ιστορία ενός τριανταπεντάρη υπαλλήλου και επίδοξου συγγραφέα, του Εμίλιο, που ερωτεύεται παράφορα μια νεότερή του γυναίκα...
Την επομένη μιας τρομερής χιονοθύελλας που έβαλε στο ψυγείο ολόκληρη την περιφέρεια των Μάρκε στην καρδιά της Ιταλίας, η πρώην αστυνομική υποδιευθύντρια Κολόμπα Καζέλλι βρίσκει στην αποθήκη του σπιτιού της έναν αυτιστικό νεαρό, σε κατάσταση σοκ και λερωμένο με αίματα...
Τυλιγμένη σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει το σύμπαν του Ντοστογιέφσκι, η νουβέλα Τζοβάνι Επίσκοπο μάς μεταφέρει σε μια Ρώμη σκοτεινή, μια πόλη βυθισμένη στη βρομιά του υποκόσμου και τα αθεράπευτα ανθρώπινα πάθη, μια πόλη που θυμίζει περισσότερο την Αγία Πετρούπολη παρά κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα...
Η Τρίνα αφηγείται τη ζωή της στη χαμένη κόρη της, την οποία ελπίζει κάποτε να ξαναβρεί: είναι δεκαεπτά χρόνων και ζει με τους γονείς της στο ορεινό χωριό Κουρόν, στο Νότιο Τιρόλο...