… Ἡ Κλαρίσα δὲν ὑπῆρχε παρὰ μόνο σὰν φάντασμα στὸ παγκάκι, ὡς ἀνάμνηση μιᾶς μνήμης ποὺ δὲν ἦταν δική μου, ἴσως ἀκόμα καὶ σὰν τὸ παραλήρημα ἑνὸς ὀνείρου, ἦταν ἡ ἠχὼ ἑνὸς παρελθόντος καταποντισμένου στὴν ἱστορία, μὰ προσπαθοῦσα νὰ ἰχνηλατήσω αὐτὴ τὴ μνήμη, ν’ ἀκολουθήσω τὴ διαδρομή της...

Κάποιο συνηθισμένο κυριακάτικο πρωινό, ο Νίκος -ένα σαρανταπεντάχρονο στέλεχος εταιρείας που παραμελεί την οικογένειά του, αποξενώνεται από την παρέα του και, συχνά, τα θαλασσώνει στη δουλειά- ανακαλύπτει έναν περίεργο φάκελο στο κατώφλι του σπιτιού του...

“Το χωριό των ανθρώπων” έρχεται να αποδείξει πως η πίστη και η επιμονή μας ως προς τα όνειρα και τα θέλω μας είναι ικανές να οδηγήσουν τελικά στην υλοποίηση και στην εκπλήρωσή τους...

-

Η νουβέλα Κίτρινη ουρά εκτυλίσσεται σε απροσδιόριστο τόπο και χρόνο, ενώ, προσχηματικά, καταφεύγει σε τρόπους αστυνομικής πλοκής...

Σηµειώσεις ενός παράδοξου µελετητή του Ευριπίδη; Ένας Δραµατοθεραπευτής αναλαµβάνει ν’ ανακουφίσει τους ήρωες στις Βάκχες; Τραγούδια για την Ήπειρο (αδελφή του Πενθέα); Οντισιόν για έναν ρόλο που δεν υπάρχει; Στη νουβέλα Caput mortuum [1392], µε τον υπότιτλο Φάρσα αφανισµού, ο Μισέλ Φάις, µε αφορµή τις Βάκχες του Ευριπίδη, µιλάει για τη σαγήνη της βίας, την οικογενειακή αποσύνθεση, την πολιτική αποχαλίνωση, τη σεξουαλική ρευστότητα, τη µεταφυσική κατάπτωση, αλλά και τη µετέπειτα αισθητική και ιδεολογική εργαλειοποίησή τους στη συνείδηση του αναγνώστη και του θεατή ενός τόσο οριακού και αµφίσηµου κειµένου...

Αρχές Δεκέμβρη...

Το φθινόπωρο του 1940, λίγες εβδομάδες πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, ο εικοσιοκτάχρονος τότε Βρετανός συγγραφέας Λόρενς Ντάρελ, μαζί με τη σύζυγό του Νάνσυ και τη νεογέννητη κόρη τους Πηνελόπη, φτάνει στην Καλαμάτα ως απεσταλμένος του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών...

Η Αθήνα σε καραντίνα...

Σε ένα ορεινό χωριό της Ρουμανίας, ζωσμένο από πυκνό δάσος, ο έφηβος Εμίλ μόλις που επιβιώνει με την οικογένειά του και τα πολλά του ξαδέρφια, ενώ η περιοχή μαστίζεται από τον πόλεμο...

Μια συγκινητική νουβέλα που διαβάζεται απνευστί...

Έχουν όντως τα πάντα στη ζωή ένα τίμημα; Ό,τι λάμπει τελικά είναι χρυσός ή κρύβει σκοτάδια; Οι Κατάρες είναι μια νουβέλα βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, και αναφέρεται στην ιστορία ενός νεαρού άνδρα, ο οποίος με τη ζωή που έκανε ήρθε αντιμέτωπος με τα παραπάνω ερωτήματα...

Η µάνα µου, όταν έφτιαχνε παστίτσιο, ράντιζε τα µακαρόνια µε λίγη τριµµένη φρυγανιά...

Φίλοι μιας ζωής, πρόσωπα αγαπημένα και με την πάροδο των χρόνων όλο και πιο οικεία· άτομα που τη φιλία τους διέπει η συντροφικότητα, η στοργή, ξεγυμνώνονται αποκαλύπτοντας τις προσωπικές τους αδυναμίες και ανασφάλειες...

Ο δημόσιος χώρος, άδειος από αυτοκίνητα και κόσμο, του προκάλεσε έκπληξη και όπως οι στρατιωτικές περίπολοι τους επέτρεπαν να διασχίζουν τα μπλόκα μέχρι το αστυνομικό τμήμα, αναρωτήθηκε μέσα του ποια ήταν αυτή η δύναμη που ερήμωνε όλους τους δρόμους...