Η διαίρεση των χριστιανών είναι φθορά της Εκκλησίας και καταστροφή ψυχών...

Όλες οι αμέτρητες ιστορικές, θεολογικές και οικουμενικές πρωτοβουλίες που θα λάβουν χώρα με την ευκαιρία της 17ης εκατονταετηρίδας της Νίκαιας θα είναι, για τον Θεό και την Εκκλησία, σχεδόν άχρηστες, αν δεν εξυπηρετήσουν τον σκοπό που εξυπηρετούσε η Νίκαια, δηλαδή να επιβεβαιώσουν και, αν χρειαστεί, να αναζωπυρώσουν στους Χριστιανούς την πίστη στη θεότητα του Χριστού και στην τριαδικότητα του Θεού...

Η ζωή της Καίτης Χιωτέλλη (1928-2020) μοιάζει να σηματοδοτείται από τις δύο ποιητικές της συλλογές, τη μία στην αρχή περίπου της δημόσιας παρουσίας της και την άλλη κατευθείαν στη δύση της...

Η σχέση του ανθρώπου με τον Δημιουργό του, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό δεν επιτρέπεται και δεν μπορεί να είναι μια απλώς διανοητική αλλαγή σκέψεως, χωρίς καμία σωματική «συνέπεια»...

«Καί ἠξεύρομεν καλά πώς ἐτοῦτο τό πράγμα ὑπερβαίνει τήν ἡμετέραν δύναμιν νά τό τελειώσωμεν καθώς πρέπει ἀλλά βλέποντες τήν πτωχείαν τοῦ γένους μας καί ὁπού κανένας δέν φροντίζει, ἐκάμαμεν ἐκεῖνο πού ἠμπορέσαμεν, διατί τό κατά δύναμιν καί Θεῷ φίλον...

Δεν μπορούμε να αποτρέψουμε τον θάνατο, ούτε τον δικό μας, ούτε των αγαπημένων μας...

Tο φως... δεν σβήνει ποτέ. Ακόμα και αν «θαφτεί» στη χόβολη μιας φωτιάς που έχει κατακάτσει και αργοσβήνει, ξαφνικά και απρόοπτα ένας αέρας σκορπίζει τις στάχτες και αναζωπυρεί την φωτιά και το φως!

Κάθε χριστιανός θα συμφωνούσε ότι η πνευματική υγεία του ανθρώπου είναι ακριβώς ανάλογη της αγάπης του προς τον Θεό...

Η μακροθυμία είναι η υπεροχώτερη αρετή...

Στην ανάμνηση λοιπόν του Χριστού, στην Θεία Ευχαριστία, μαζευόμαστε ως αδέλφια γύρω από το Πατρικό τραπέζι, να προσευχηθούμε από κοινού (όλες οι προσευχές εκφέρονται (όπως είπαμε) σε πληθυντικό αριθμό… δεόμεθα… παρακαλούμε… ἡμεῖς… καταξίωσον ἡμᾶς…) ευχαριστώντας τον Πατέρα μας, που έστειλε τον Μεγάλο Αδερφό μας να γίνει άνθρωπος σαν εμάς, να μας δείξει-διδάξει τον τρόπο να Του μοιάσουμε, και να μας δώσει ως Σώμα Του και Αίμα Του, αυτά που συντηρούν την σωματική μας ύπαρξη ψωμί και κρασί μεταβάλλοντάς τα...

Η κάθε κοινωνία, η μικρή και η μεγάλη, του χωριού, της υπαίθρου και της μεγαλουπόλεως, έχει πολλούς ασθενείς τη πίστη, πολλούς –κατά δική τους επιλογή– καταφρονητές της πίστης και της εν Χριστώ ζωής...

Στην εποχή μας με τον όρο-ονομασία “Ευχολόγιο” είναι γνωστή μία ανθολόγηση και καταγραφή συγκεκριμένων προσευχών, από το “πέλαγος” των ανάλογων, που υπάρχουν σε χειρόγραφα για τα Μυστήρια της Εκκλησίας και τα γεγονότα της ζωής των Χριστιανών...

«Μια μέρα βρισκόμουν απασχολημένος με το εργόχειρό μου και άρχισα να σκέφτομαι για την πνευματική άσκηση του ανθρώπου...

Κάθε αγνωστικιστής ή άθεος που σαν παιδί γιόρτασε τα Χριστούγεννα, διατηρεί μέσα στο νου του, είτε του αρέσει είτε όχι, την ικανότητα να συνδυάζει συνειρμικά δύο ιδέες τις οποίες η υπόλοιπη Ανθρωπότητα θεωρεί εντελώς ξένες μεταξύ τους: την ιδέα ενός μωρού και την ιδέα μιας άγνωστης δύναμης που βαστάζει τα αστέρια...

Όμως πρέπει να το ομολογήσουμε, ήδη πολύ πριν είχε συκοφαντηθεί ο Χριστός από μια φρικαλέα… «θεολογία» ως επουράνιος δυνάστης, που αυθαίρετα και ετσιθελικά (Θεός είναι, κάνει ό,τι θέλει…) καταδικάζει αντιφρονούντες στην αιώνια κόλαση, τιμωρεί αμαρτωλούς για λάθη και αμαρτίες,