ο αέρας για τον αετό δεν ξέρει, δεν μπορεί τίποτα να πει...

Μια δάφνη την πιο μεγάλη δάφνη σ’ όλη τη Βόρεια Εύβοια, στο σπίτι μου απέξω, στην πόρτα του κήπου, έχω...

Ο μέσα κήπος Όλυμπε, Κίσσαβε, βουνά της Κίνας, άγνωστα ΄΄Εβερεστ της Ινδοκίνας, ψηλά κι απάτητα, μικρά μπροστά μου, μπρος στα αισθήματα τα πιο κρυφά μου...

Στην τσέπη μου μέσα μυρίζει ρίγανη, φυτεία ολόκληρη από κάθε ως τώρα μου εποχή, κάθε κόκκος της κι άλλη μυρωδιά, όλες σ’ όλους η μία καλύτερη από την άλλη, η μια εποχή πιο δική μου εδώ τώρα από το μέλλον όπως φαίνεται, από την άλλη...

...

...

χάθηκ’ ο νους μου ο γέρος στο βουνό, σαν ελαφάκι ο γέρος νους μου μαγεμένος, σαν κρι-κρι παλαβό ο νους μου ο ιππότης, αλλά από βράχο σε βράχο πάντα ατρόμητο γεφύρι, πότε σε θάμνο αναγκαστικά μέσα του πολύ πατώντας, πότε σε πέτρα κοφτερή σαν ακόμα νεανική σκέψη, κατσίκι όμως για πάντα πια χαμένο στο βουνό ο νους μου ο πριν με αγωνία χωριάτης, ο παλιά των πόλεων, των Αθηνών ο νους μου φανοστάτης, από μόνος στων βουνών τα μαύρα πια σκοτάδια ευτυχώς, αόρατο, αθάνατο ελαφάκι....

με λιοντάρια πια γεμάτα τα τρένα, με τίγρεις, με λεοπαρδάλεις, με πούμα, ο καπνός πια προς τα μέσα, στων θηρίων τις αναπνοές μπαινοβγαίνοντας, τις ουρές τους ελαφρά σαν αεράκι σηκώνοντας, στον αέρα όρθιες κρατώντας τις....

Μ αγαπάς; Μπορεί να λείπει ο "άγιος" Βασίλης Αυλωνίτης....

-...

"Οι τίγρεις" του Σωτήρη Κακίση είναι η τρυφερότητα η χαμένη και πάντοτε αναδυομένη....

η Κάλλας έναν Άγνωστο Θεό ευσυγκίνητο, μια πάνω απ όλα τα μελοδράματα Νέα Τραγωδία, έναν τρόπο υπεράνθρωπα ανθρώπινο είπε, κήρυξε....