Η λογοτεχνία είναι ο θρίαμβος του τυχαίου, μια ατομική υπόθεση, κάτι απροσδιόριστο; Η δραστηριότητά των λογοτεχνών αναπτύσσεται ανεξάρτητα από την εποχή της; Η αναφορά σε πολιτική δραστηριότητα των λογοτεχνών μειώνει το κύρος τους ως σύμβολα ενότητας μακριά από τα διχαστικά κηρύγματα; Ή η δραστηριότητα των λογοτεχνών είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο βήμα-βήμα ερμηνεύεται; Οι κοινωνικές διεργασίες, οι αντιθέσεις, οι διαιρέσεις και τα διακυβεύματα κάθε εποχής διαπερνούν και τους λογοτέχνες και τη δραστηριότητά τους; Όσο οι λογοτέχνες και η δραστηριότητά τους συγχρονίζονται με την εκάστοτε κοινωνική πραγματικότητα και συντελούν στην εξέλιξή της, τόσο ανιχνεύουν το κοινωνικό στο ανθρώπινο και, αντίστροφα, «ζωντανεύουν» και οι ίδιοι και «αφήνουν πράγματα» τα οποία διαρκούν στον χρόνο; Τι απαντούν στα παραπάνω ερωτήματα η ίδια η δραστηριότητα των λογοτεχνών κατά τη δεκαετία 1930-1940, και πιο συγκεκριμένα ο δημόσιος λόγος τους, οι ενέργειές τους σε σχέση με τα πολιτικά γεγονότα, το ενδιαφέρον τους για ένα εύρος κοινωνικών θεμάτων, η στάση τους απέναντι στο διεθνές περιβάλλον, η ενασχόλησή τους με τη δημόσια εκπαίδευση, το γλωσσικό ζήτημα, το λογοτεχνικό έργο και την προβολή του...

-

Όλοι μαζί είμαστε ισχυρότεροι από όποιο εμείς...

Ο εκ των αρχαίων ετών σκοταδισμός αν και φθάνει μέχρι των ημερών μας, είναι φαινόμενο όχι γενικά παραδεκτό ιστορικά και αυτό δεν είναι τυχαίο, έχει κοινωνιολογική και πολιτική εξήγηση αφού η διαχρονική βάση της Παιδείας και της διαπαιδαγώγησης έχει θεμέλιο λίθο την όποια αναλαμπή ή το ελάχιστο φωτεινό σημείο της όποιας εποχής και όχι το έρεβος ως κυρίαρχο...

Στην κριτική και την ιστοριογραφία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, καθώς και σε εκείνες της τέχνης, η έννοια της "γενιάς" έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως τόσο για την περιοδολόγησή τους όσο και για τον προσδιορισμό μιας πληθώρας "γενιών" λογοτεχνικών ή καλλιτεχνικών....

Μετατοπίζεται το ενδιαφέρον στην εποχή μας από το χρόνο στο χώρο; Πώς και γιατί ταυτίζεται κάποιος με μια εθνότητα ή ομάδα; Μήπως η έννοια της ταύτισης τείνει να υποκαταστήσει την έννοια της ταυτότητας, ιδιαίτερα στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες; Ως ποιο βαθμό η κουλτούρα μπορεί να θεωρηθεί πρωτεϊκή έννοια; Πότε και πώς αλλάζουν οι εικόνες της Ελλάδας; Τι εννοούμε μιλώντας για νεοτερικότητα στην ελληνική λογοτεχνία; Γράφονται δοκίμια στις μέρες μας ή σε τι παραπέμπουν οι όροι παράδοση και κανόνας; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτει το παρόν βιβλίο, φιλοδοξώντας να συνταιριάσει τον επιφυλλιδογραφικό με τον θεωρητικό λόγο....

-...

Το "Ζώντας με την ελπίδα και την ιστορία" είναι μια συλλογή δοκιμίων στην οποία η Ναντίν Γκόρντιμερ (Βαβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1991) βρίσκει τον τρόπο να εμβαθύνει στα θέματα που τροφοδότησαν τη λογοτεχνική της φαρέτρα και την πλούσια εργοβιογραφία της....

-...

-...

-...