Ήταν το 1998, όταν η ματιά μου στάθηκε στο δημοσίευμα μια εφημερίδας, που έκανε λόγο για την κοινοτική οδηγία εκείνη που οδηγούσε σταδιακά στο κλείσιμο των καρνάγιων. Βρέθηκα γρήγορα στις Σπέτσες, νησί κοντινό στην Αθήνα, θέλοντας να φωτογραφίσω ένα μικρό ναυπηγείο πάνω στην ώρα της δημιουργίας, αλλά και αναζητώντας παράλληλα ξεχασμένα και πληγωμένα από τον καιρό ξύλα και σκαριά. Τα βρήκα όλα και τα φωτογράφισα με τη γνώση ότι σώζω με το φακό μου κάτι που χάνεται. Δεν ήξερα ωστόσο αν θα μπορούσα να εκδώσω το υλικό. Η ευτυχής συγκυρία της συνάντησης με τον κ. Βαγγέλη Μαρινάκη, έδωσε σάρκα και οστά στη δουλειά αυτή. Οι ολόφρεσκοι και δυνατοί στίχοι της γιατρού - ποιήτριας Πηνελόπης Ντουντουλάκη και η επιμέλεια της συνεργάτιδας μου Αντωνίας Μποτωνάκη - Παπαδομανωλάκη ολοκλήρωσαν την προσπάθεια που έγινε τελικά βιβλίο. Νιώθω λοιπό δικαιωμένος και ειλικρινά ευγνώμων στον εξαίρετο άνθρωπο, που από ευαισθησία και αγάπη για την τέχνη, υποστήριξε την έκδοση αυτή. Κώστας Φ. Παπακωνσταντίνου