Συνεχίζοντας τη μεγάλη παράδοση της Δυτικής Φιλοσοφίας στην περιπέτειά της γύρω από το Ον και το Είναι, η παρούσα μελέτη ψηλαφεί τη διάσταση που παίρνει η έννοια της χαϊντεγκεριανής "οντολογικής Διαφοράς" στο κατώφλι του 21ου αιώνα, διυλισμένη μέσα από τη σύλληψή της ως "Διαφωρά/Διαφορά" στη μεταμοντερνικότητα και το ντισκούρ του Ασυνειδήτου το κλασικό και μεταστρουκτουραλιστικό ψυχαναλυτικό παράδειγμα. Διηθώντας τον φιλοσοφικό στοχασμό της θεμελιώδους οντολογίας μέσα από τις ενοράσεις του μεταστρουκτουραλισμού αλλά και της ψυχανάλυσης, που γνωρίζει τον ευνουχισμό του Φύλου, όχι αυτόν του Θανάτου, και θεμελιώνοντας οντολογικά το νοηματοδοτημένο μόνο ηθικά ως τώρα είναι του Ασυνειδήτου, η παρούσα έρευνα πραγματοποιεί το Πέρασμα στο μετα-αποδομικό Παράδειγμα Σκέψης που έπεται του μετα-μοντερνικού, ανοίγοντας την ψυχανάλυση, την τέχνη, την επιστήμη και τη φιλοσοφία στον Νέο Αιώνα. Διαυγάζοντας, έτσι, το Είναι στο Νέο του Πρόσωπο ως "Όχι/Πληγή" επάνω στον "Πόνο της Εμπειρίας" στο πλαίσιο της αποανα-δομητικής ανάγνωσης του αδημοσίευτου μέχρι πρόσφατα Heidegger, αλλά και του ίδιου του Rene Descartes ως πρωτεργάτη του Υποκειμένου, εμμένει στον "Πόνο του Αρχι-Ευνουχισμού" ως καθοριστικού για τη Νέα Σκέψη χωρίς να του διαφεύγει όπως η ψυχανάλυση και ο μεταστρουκτουραλισμός ως τώρα μέσω της "Διαφο(ω)ράς" ή της "Ηδονοδύνης", επανανοηματοδοτώντας εκεί επάνω οντολογικά τον Θάνατο, συνθήκη αρχι-δυνατότητας Τομής σε Άλλο και Φύλο, όπως πια προηγείται του όποιου παραδοσιακού από Είναι, έως την τελική του Έκρηξη επάνω στο Νέο Υποκείμενο. Το μετα-μεταμοντερνικό. Τον Υπερέμφυλο Τελευταίο Θεό, καθ ομοίωσιν Νεανθρώπου, που στο οντολογικά του ΑνΆπει(η)ρο ανοίγει στο Cogito ΕρωτοΑγάπης. Εγκαινιάζοντας οντοηθική Επανάσταση. Νέο Πολιτισμό Θανάτου.