"Το κόκκινο, κατακόκκινος της φωτιάς ρήτορας σε πεινασµένο λιάζεται τοπίο. Σ ένα της σάλπισµα χλωρό κλαράκι υψώθηκε µεσίστιο. Και τρεµουλιάζουν στα περάσµατα ύστατο χαίρε πνοές και ψιθυρίσµατα". (απόσπασμα από το βιβλίο) Ποίηση για τους εκλεκτούς των Ελληνικών Γραµµάτων και η ένατη συλλογή της Μαριέττας Λοµπιάνκο, που φέρει τον τίτλο "Larqo Sinfonico", και την επιµελήθηκε ο ποιητής, δοκιµιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας Δηµ. Νικορέτζος. Τη διακοσµούν σχέδια του γλύπτη Αντώνη Καραχάλιου. Από το πρώτο κιόλας ποίηµα, το "Αρχή αντιστοιχίας", δίνει το στίγµα του κεντρικού πιστεύω της η ξεχωριστή λογοτέχνης: "Έχοντας για πρίσµα τα επιτεύγµατα της επιστήµης,/ η ποίηση διαθλάται σαν φως φέρνει στο προσκήνιο/ και φανερώνει, µε τη δική της γλώσσα, τα µυστικά/ της φύσης, τη δύναµη που έχουν σβούρες υπέρµικρες/ και όπου µ είναι µαγνήτης [...]" Ύµνος στην ελευθερία και προβληµατισµός στο µεγάλο ερωτηµατικό του Σήµερα, το ποίηµα που τιτλοφορεί τη συλλογή: "Κόκκινη σηµαία της επανάστασης/ κρούουν τα τύµπανα µιας νέας ανάστασης./ Πες µου, τ είσαι ελευθερία;/ µπασαβιόλα πληττόµενη από τόξο του Καρόλου (Μαρξ)/ µονό/ δι/ τριή/ τετράχορδος αχόρδιστος ανάσταση κόκκινη; [...]" Ένα 3σειρό της "τα λέει όλα": "Δεν έχω σάρκα είµαι πνεύµα./ περιίπταµαι στων ωρών µου το πένθος/ εναγώνιο σάλπισµα. [...]"