"Το περίεργο με το φλίππερ είναι ότι, σε αντίθεση με όλα τα άλλα αντικείμενα, κι αυτά που εξαφανίστηκαν από την καθημερινότητα, αλλά κι εκείνα που "εξελίχτηκαν" στο πέρασμα του χρόνου, δεν είχε χάσει τίποτα από την "ταυτότητά" του ούτε κι από την αίγλη του, όταν κυριαρχούσε μεταπολεμικά στις αίθουσες ψυχαγωγίας. Κι ακόμα, ενώ σε όλα τα άλλα αντικείμενα η νοσταλγία αφορούσε την οριστική απώλεια ενός ιδιαίτερου χαρακτηριστικού τους, στο φλίππερ, με εξαίρεση την ύστερη "βιντεοποίηση" ή την εγκατάσταση του στους υπολογιστές, ήταν ένας ολόκληρος κόσμος που αποτυπωνόταν, ή μάλλον που εγκιβωτιζόταν στην κυριολεξία στο μηχάνημα, από τον οποίο δύσκολα μπορούσες κάτι ν απομονώσεις, αφού κάθε καλός ή έμπειρος παίκτης, γνώριζε καλά τα περισσότερα μηχανήματα ή έστω εκείνα που συνήθως προτιμούσε, όπως οι παλιοί οδηγοί αγαπούσαν τα αυτοκίνητά τους, με τον λεβιέ στο τιμόνι και τα μονοκόμματα μπροστινά καθίσματα, ακόμα και τα δίχρονα, όπως τα αυτοκίνητα από την Ανατολική Γερμανία ή σαν το DKW, που οδηγούσε ο πατέρας μου".