"Το περίεργο με το φλίππερ είναι ότι, σε αντίθεση με όλα τα άλλα αντικείμενα, κι αυτά που εξαφανίστηκαν από την καθημερινότητα, αλλά κι εκείνα που "εξελίχτηκαν" στο πέρασμα του χρόνου, δεν είχε χάσει τίποτα από την "ταυτότητά" του ούτε κι από την αίγλη του, όταν κυριαρχούσε μεταπολεμικά στις αίθουσες ψυχαγωγίας....

Το Φθινόπωρο του 1977, παίχτηκε στη Γερμανία η αποφασιστική πράξη της ιστορίας της "Φράξιας Κόκκινος Στρατός", της RAF, της οργάνωσης που ήθελε να μεταφέρει τον "παγκόσμιο εμφύλιο πόλεμο" στην καρδιά του ιμπεριαλισμού: Η αεροπειρατεία της οργάνωσης, σε αεροπλάνο της Λουφτχάνσα, που καταλήγει στο Μογκαντίσου της Σομαλίας, αποτυγχάνει· στις φυλακές του Σταμχάιμ βρίσκονται νεκροί (δολοφονημένοι;) στα κελιά τους οι Ένσλιν, Μπάαντερ και Ράσπε, ενώ μια μέρα μετά, βρίσκεται και το πτώμα του προέδρου των Γερμανών Βιομηχάνων, Σλάγιερ, τον οποίο είχε απαγάγει η οργάνωση....

Αύγουστος 1989, Βουδαπέστη....

Όλοι μιλάνε για το "φαινόμενο του θερμοκηπίου", το λιώσιμο των πάγων και την "τρύπα του όζοντος", για θερμές αέριες μάζες με προέλευση την Αφρική, βαρομετρικά με γυναικεία ονόματα και αέρια αγελάδων, και πώς όλα αυτά ευθύνονται για την περίεργη μεταβολή του κλίματος και την άνοδο της θερμοκρασίας τα τελευταία χρόνια....

Στη μονταζιέρα του χρόνου, της μνήμης και της γραφής, ξετυλίγονται καρρέ-καρρέ το φιλμ ενός αγώνα ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, η νύχτα της 20ής Απριλίου 1967 στη σκιά του θρυλικού αστυνόμου Μπέκα, η ενενηντάλεπτη συνύπαρξη ενός Έλληνα και μιας Τουρκάλας σε μια γερμανική Kneipe στον κρίσιμο ημιτελικό του Euro 2008, ένα νεολαιίστικο menage a trois στα δίσεκτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η ιστορία που κρύβει ένα "σακάκι σε εγγλέζικη φανέλα", μια "τελευταία συνέλευση" σ’ έναν ελληνικό φοιτητικό σύλλογο στη Γερμανία τα χρόνια της RAF, που προκαλεί μια ανεξήγητη εξαφάνιση, ένας έρωτας σχεδόν στα όρια της παράνοιας, ένα ανεπίδοτο γράμμα, χωρίς αποστολέα και αποδέκτη....

Το 1973, ο Haruki Murakami γράφει μια νουβέλλα για το φλίππερ....

Οι 10 ανεπίδοτες επιστολές επαναφέρουν τον συγγραφέα –και ταξιδεύουν τον αναγνώστη– στον αλλοτινό χωροχρόνο της αλληλογραφίας και των ταχυδρομείων, που διαμόρφωσαν από την εποχή του Διαφωτισμού μια τέχνη υψηλή, και ταπεινή συνάμα, ξεχασμένη πλέον στον σημερινό ψηφιακό κόσμο των email και των social media...

Tο αστυνομικό είναι κάτι σαν το «ρεβόλβερ της λογοτεχνίας», εύχρηστο, να χωράει στην τσέπη και να βγαίνει όποτε το χρειάζεσαι: στην ουρά για το ταμείο (hold up!) ή το ΑΤΜ, στο μετρό όρθιος, στο αεροπλάνο, πριν ή μετά το sudoku, ή στην πλατφόρμα του σταθμού, λίγο αφότου τελείωσε μια (σοβαροφανής) σύσκεψη και λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος...

Τα λαϊκά νουάρ διηγήματα του Κώστα Θ...