Μικροί σαν ήμασταν, θυμάμαι, στη Θυατείρων όπου γεννήθηκα, στο Άλσος της Νέας Σμύρνης, είχα μια φίλη καλή, την Αννούλα, που παίζαμε όλη μέρα μαζί κι όλα τα μοιραζόμασταν. Μια μέρα που είχα φέρει δέκα αυτοκινητάκια –και τάχα όμορφα στημένα ένα ένα στη σειρά–, κατεβαίνει η Αννούλα με τις δύο τσέπες της γεμάτες σπάνιους πολύχρωμους βόλους και τους αδειάζει στο χώμα. Έτσι, για πρωτοτυπία συμφωνήσαμε να ανταλλάξουμε τα παιχνίδια μας. Η Αννούλα λοιπόν θα μου χάριζε όλους τους βόλους της και εγώ θα της χάριζα και τα δέκα αυτοκινητάκια μου. Έτσι κι έγινε. Η Αννούλα μού έδωσε όλους τους βόλους της κι εγώ όλα τα αυτοκινητάκια μου, εκτός από ένα, το καλύτερο που το κράτησα για μένα. Αφού μαζέψαμε ο καθένας τα νέα του παιχνίδια, πήγαμε στα σπίτια μας. Την άλλη μέρα το πρωί που ξαναβρεθήκαμε στην αυλή, αφού εγώ πέρασα μια βραδιά φριχτή με τις τύψεις μου, μετανιωμένος που κορόιδεψα την Αννούλα, τη ρώτησα πώς κοιμήθηκε το βράδυ και μου απάντησε: «Ανάλαφρα και γλυκά». Ποτέ δε βρήκα το θάρρος να ομολογήσω την πράξη μου στην Αννούλα, και κάθε μέρα με βασάνιζε αυτή η σκέψη. Κάπως έτσι γίνεται και στην καθημερινότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Η ζωή μάς δείχνει από νωρίς το δρόμο για να διαχειριζόμαστε την ποιότητα των συντροφικών μας σχέσεων. «Όταν κάποιος σού δίνει το εκατό τοις εκατό και συ του επιστρέφεις λιγότερα, θα υποφέρεις, θα βασανίζεσαι και θα είσαι η λάθος επιλογή του, χωρίς απαραίτητα να το μάθει ποτέ».