Το βιβλίο τούτο, που μ έχει απασχολήσει ως πρώτη ύλη όσο σχεδόν ένα έργο ζωής, ξεκίνησε χωρίς σχέδιο και χωρίς ξεκάθαρο στόχο. Χρόνια και χρόνια μελετώντας το θέατρο ή γράφοντας δραματικά έργα, όπως και στα μαθήματα μου Δραματολογίας στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, προπάντων όμως όταν τελείωνα την παράδοση κι έβγαινα από την τάξη τύχαινε να ρίξω στο χαρτί σημειώσεις. Κάποτε τις φύλαγα, άλλοτε τις έχανα. Περιττό να πω ότι οι χαμένες μου φαίνονται σήμερα οι πιο καλές -μόνο και μόνο γιατί είναι χαμένες. Πολλές φορές στο μεταξύ, είπα να συγκεντρώσω όσες απόμεναν, να τις βάλω σε τάξη, να συνθέσω ένα σύνολο με κάποιον ειρμό. Το ανέβαλλα. Ένιωθα πως δεν έχω καταγράψει ακόμα ό,τι αναδεύεται μέσα μου κι ό,τι μου υποβάλλει το θέμα τραγωδία. Τέλος, κάποια στιγμή, κατάλαβα πως αυτή η περιπλάνηση δε θα έπαιρνε τέλος παρά μόνο με τη ζωή μου. Τότε βρήκα μια λύση της ανάγκης: Αντί να καθήσω να γράψω ένα βιβλίο συστηματικό, κάτι δηλαδή που έτσι κι αλλιώς δεν μου ταίριαζε, μια πραγματεία περί τραγωδίας να πούμε, είπα να εκθέσω τα διάφορα που στοχαζόμουν περί τραγωδίας. [...] (Από τον πρόλογο του βιβλίου)