Είναι οι άνθρωποι τραγικοί και όχι η ζωή. Μας δοκιμάζει, μας φέρνει αντιμέτωπους με σταυροδρόμια επιλογών και βάσανα. Την απολαμβάνουμε μόνο όταν μας δείχνει το καλό της πρόσωπο. Την αφορίζουμε όταν δε μας κάνει τα χατίρια. Είναι η ζωή τραγική ή εμείς εντός της; Εμείς! Εμείς έχουμε ψυχή, εμείς και την απονιά. Εμείς την αδυναμία, αλλά και τη δύναμη. Πονά να τα βάζεις με τον εαυτό σου. Να τον συγχωρείς, να τον καθαρίζεις και να συνεχίζεις την πορεία σου χωρίς ίχνος κακίας. Πονά να δίνεις αγάπη και να λαμβάνεις βρομιά, να παρακαλάς να βρουν γαλήνη όσοι σε κατακρεούργησαν. Πονά να κάνεις τις απουσίες να μη σου ψιθυρίζουν τις νύχτες. Η ζωή μπορεί να σ’ εκπλήξει όταν είσαι καθάριος άνθρωπος. Όταν δεν έχεις αφήσει τον πόνο να σου πάρει το μυαλό. Όταν στην καρδιά σου έχεις βρει μια γωνιά για να κρατήσεις τα καλύτερα κομμάτια των άλλων. Δεν είναι όμως μόνο ο έρωτας που δίνει σκοπό και στόχο στη ζωή. Η ίδια η ζωή πρέπει να σε εμπνέει κι ας ακροβατείς πάνω από οργισμένα ποτάμια. Στάσου, ζήσε, απόλαυσε τη θέα και μην κοιτάς πίσω.