Από πρώτων ημερών του Χριστιανισμού υπήρξαν αμφισβητίες και πολέμιοι του Ιησού. Απήλλασσε δαιμονιζομένους και έλεγαν ότι εν τω ονόματι του Βεελζεβούλ εκβάλει τα δαιμόνια. Αποκαθιστούσε ξηρά χέρια και τον εδίωκαν ως παραβάτη νόμων Θεού για την αργία του Σαββάτου. Ομμάτωνε εκ γενετής τυφλούς και τον κατέκριναν ως αμαρτωλό. Συμπαρίστατο σε δυστυχισμένες γυναίκες και τελώνες και τον συκοφαντούσαν ότι μετά πόρνων και τελωνών εσθίει και πίνει. Ο πατήρ τον απεκάλυπτε ως υιό του αγαπητό και οι άνθρωποι τον εσταύρωσαν ότι εκήρυσσε εαυτόν Υιόν Θεού. Διέβαλαν την Ανάστασί του και επλήρωσαν δώρα την δεξιά των στρατιωτών για να την αποκρύψουν. Τον αμφισβητούσαν τότε, τον αμφισβητούν και τώρα. Τα θαύματα του τα θεωρούν ως έργα φακίρη και οφθαλμαπάτη ταχυδακτυλουργού. Δυστυχώς και μεταξύ «ορθοδόξων», υπάρχουν οι «λογικοί». Προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα θαύματά του, τα τότε και τα τώρα, ως εντυπώσεις ευφαντάστων. Μια τέτοια πολεμική δέχεται και το υπερφυές θαύμα του Αγίου Φωτός που δίδεται κατά το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου και του οποίου εκατομμύρια πιστών - προσκυνητών του Παναγίου Τάφου έχουν προσωπική εμπειρία. Για μας τους ορθοδόξους, για μας τους απλούς, ταπεινούς και ελάχιστους το θαύμα υπάρχει και η αφή του Αγίου Φωτός είναι ουρανία εκδήλωσις και θαυμαστή αποκάλυψις. (πρόλογος)