Τα χαμίνια είχαν μία κοινωνία με απαραβίαστα, που τα περιφρουρούσαν άγρυπνα. Έπρεπε να το αξίζει κανείς για να μπει στην πολιτεία τους. "Οι φλώροι" δεν έχουν θέση ανάμεσά τους. Οι τολμηροί στους καβγάδες, οι ικανοί στην αρπαγή και το κυνηγητό ήταν οι κάτοικοί της. Ήταν όλοι πολίτες της ανάγκης. Γι αυτό απαραίτητο και πρωταρχικό προσόν ήταν η αντοχή και διάθεση για δουλειά, οποιαδήποτε δουλειά στη λαχαναγορά, τα λεμονάδικα, το λιμάνι και την μείζονα Θεσσαλονίκη. Κουταβάκια τυφλά στην αρχή, μπουσουλώντας έγλειφαν τα ψίχουλα που έβρισκαν στο δρόμο τους. Άνοιξαν μετά τα μάτια και άρπαξαν αυτό που τους χρειαζόταν. Και μετά, την αγία εκείνη ώρα που γνωρίστηκαν με τον αγριόγατο, λειτούργησαν πλέον όλες οι αισθήσεις τους και έγιναν τσακάλια μ ένα μανδύα νομιμότητας. Έμαθαν με το καθάριο ένστικτό τους πολύ καλά το κοινωνικό παιχνίδι. Φόρεσαν λεοντή και έκρυψαν περίτεχνα τον φόβο και τον πόνο τους, μετάλλαξαν τον δειλό σπουργίτη που είχαν μέσα τους σε τσακάλι και απόκτησαν σθεναρά μερίδιο από το εθνικό εισόδημα.