Η ηρωίδα, παγιδευμένη στην "Κουταλοθήκη" πάνω στον λόφο με το μεσαιωνικό κάστρο και τις κεραίες της τηλεόρασης, μόνη ατέλειωτες ώρες αναμοχλεύει τη μοίρα της και αναζητά τις αιτίες και ανάγκες που την καθόρισαν. Το ποτάμι της ζωής κυλά δίπλα της ήρεμα τα νερά του. Όλοι κοινωνούν από ένα σημείο, ξεδιψούν και συνεχίζουν να ζουν ανερώτητα. Αυτή όμως ενώ πίνει από πολλά σημεία είναι πάντα διψασμένη. Πίνει σαν σέφιν, σαν δασκάλα, πίνει σαν σύντροφος, σαν μάνα, ... μα όλο διψάει, νιώθει ένα απύθμενο κενό μέσα της που εναγώνια πασχίζει να το καλύψει! Και όλο τρέχει κυνηγημένη, από τον εαυτό της κυρίως, και ψάχνει καινούριες εμπειρίες, άλλες γνώσεις,... μήπως και χορτάσει την λάμια που της κατατρώει τα αγαθά της ψυχής της. Ποτέ δεν είναι ευχαριστημένη από τις προσπάθειες. Τραγική! Ποτέ δεν έμαθε να αγαπά και να αποδέχεται τον εαυτό της, να τον προστατεύει από τις βολές των γύρω... Γι αυτό ποτέ δεν έκανε σωστές επιλογές...