Η πρόσφατη αναζωπύρωση της ελληνοτουρκικής διένεξης θέτει το εύλογο ερώτημα: Πώς μπορεί η διένεξη αυτή να αντιμετωπιστεί πιο αποτελεσματικά, με στόχο την επιστροφή στην ύφεση της περιόδου 1999-2011, η οποία ήταν προς όφελος και των δύο χωρών; Και πώς μπορεί να αποφευχθεί η μετωπική σύγκρουση και να επέλθει εκτόνωση; Το βιβλίο αυτό 50+1 όψεων, υπό τη μορφή ερωτήσεων και απαντήσεων, στοχεύει στην καλύτερη κατανόηση των προβλημάτων που αναφύονται στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο (με σημείο αναφοράς το Κυπριακό), με τελικό στόχο την ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών και στις δύο αυτές θάλασσες. Βασική προϋπόθεση είναι η πιο αντικειμενική γνώση και όχι οι αντιλήψεις και η λήψη αποφάσεων με βάση τα εθνοκεντρικά στερεότυπα και τον φόβο του πολιτικού κόστους. Το κλειδί για την ελληνική διπλωματία είναι να κάνει σαφή διάκριση μεταξύ (α) των ακραίων τουρκικών ενεργειών, όπως το Μνημόνιο με τη Λιβύη, οι γεωτρήσεις στο Ανατολικό Αιγαίο και το κύμα προσφύγων στον Έβρο και στα νησιά, και (β) των σοβαρών θέσεων της Τουρκίας (που είναι περισσότερες) στα θέματα του Αιγαίου, της Ανατολικής Μεσογείου και της Κύπρου, τα οποία συνιστούν νομιμοποιημένα και ζωτικά συμφέροντά της. Στο βιβλίο θα φανεί ότι όλες ανεξαιρέτως οι ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, σε συνδυασμό με το Κυπριακό, επιδέχονται επιλύσεις αμοιβαία συμφέρουσες, χωρίς υπέρμετρες θυσίες και δυσβάστακτους συμβιβασμούς. Επίσης, ότι οι σημερινές προκλητικές δηλώσεις και ενέργειες της Τουρκίας δεν οφείλονται, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι Έλληνες, στον τουρκικό επεκτατισμό και αναθεωρητισμό των συνόρων σε βάρος της Ελλάδας ή της Κύπρου, αλλά σε άλλους λόγους, κυρίως στο "σύνδρομο της περικύκλωσης" και στο "σύνδρομο των Σεβρών". Σε ό,τι αφορά το Αιγαίο Πέλαγος, η αντίδραση της Τουρκίας οφείλεται στην πεποίθησή της ότι η Ελλάδα θέλει να το μετατρέψει σε "ελληνική λίμνη", στη δε Ανατολική Μεσόγειο ότι επιζητεί τη μερίδα του λέοντος και τον περιορισμό της Τουρκίας στα παράλιά της και μόνο.