Οι διεθνείς και ειδικά οι εθνοτικές συγκρούσεις είναι από τα πλέον δύσκολα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη μετα-διπολική διεθνής κοινωνία και συγκεκριμένες χώρες. Δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε το Παλαιστινιακό, το ζήτημα των Κούρδων, το Βοσνιακό πρόβλημα (1991-1996), το Κόσοβο, το Σουδάν (νότιο Σουδάν και Νταρφούρ), τις συγκρούσεις στον Καύκασο (Τσετσενία, Ναγκόρνο-Καραμπάχ, Ν. Οσσετία, Αμπχαζία) και στη νότια και νοτιοανατολική Ασία (Κασμίρ, Σρι Λάνκα), αλλά και συγκρούσεις στη δυτική Ευρώπη (Β. Ιρλανδία, Βάσκοι). Το βιβλίο αυτό χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος εξετάζεται ο πόλεμος και η διαχρονική αντιμετώπιση του με έμφαση στις κανονιστικές αντιλήψεις για την ειρήνη και τον πόλεμο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Στο δεύτερο μέρος εξετάζονται οι ένοπλες συγκρούσεις και διερευνάται γιατί πολλές ένοπλες συγκρούσεις, ειδικά εθνοτικές και αποσχιστικές, δεν επιλύονται ή επιλύονται πολύ δύσκολα μετά από δεκαετίες αντιπαλότητας και ένοπλης βίας. Εξετάζεται επίσης πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις τερματίζονται ένοπλες συγκρούσεις χωρίς στρατιωτική νίκη του ενός μέρους. Το τρίτο μέρος του βιβλίου αφιερώνεται στην ειρηνική επίλυση ων διενέξεων. Οι δικαστικές μέθοδοι επίλυσης αφορούν μόνο στις διακρατικές διενέξεις στο σύνολό τους. Οι πολιτικές-διπλωματικές μέθοδοι επίλυσης (διαπραγματεύσεις, μεσο-λάβηση, καλές υπηρεσίες κ.ά.) είναι οι πιο διαδεδομένες μέθοδοι ειρηνικής επίλυσης που επιλέγονται από τα αντίπαλα μέρη στις περισσότερες διενέξεις, διακρατικές ή εσωτερικές. Η ανεπίσημη μεσολάβηση (γνωστή ως Διπλωματία Β΄ Τροχιάς) είναι συνήθως υποβοηθητική των επίσημων διαπραγματεύσεων ή μεσολαβήσεων, αλλά είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε εθνοτικές και αποσχιστικές συγκρούσεις, ειδικά αν το κράτος δεν είναι διατεθειμένο να αναγνωρίσει την άλλη πλευρά (το επαναστατικό κίνημα) ως αντάξιο συνομιλητή.