Στην ποιητική της συλλογή Ακία: η άλλη πλευρά, η Νόρμα Ντάνινγκ τιμά τους Iνουίτ του παρελθόντος, εκείνους που ζουν τώρα αλλά και όσους θα έρθουν στο μέλλον. Για την ίδια, δεν είναι αποδεκτό το γεγονός ότι οι Ίνουίτ, παιδιά και ενήλικες, πέθαναν και θάφτηκαν σε τάφους χωρίς επιγραφή, με τα σώματά τους να μην επιστρέφουν στους αγαπημένους τους. Δεν μπορεί να είναι επιτρεπτό το ότι οι συγγενείς τους δεν ενημερώθηκαν ποτέ για τον θάνατό τους ή για το πού θάφτηκαν, επειδή η καταγραφή των νεκρών Ίνουίτ απλά δεν ήταν αρκετά σημαντική για τις Καναδικές Αρχές. Η συγγραφέας οραματίζεται έναν κόσμο απαλλαγμένο από την αποικιοκρατία, έναν κόσμο χωρίς παρεμβάσεις στις ζωές των Ίνουίτ. Είναι στο χέρι μας να τον δημιουργήσουμε. Κοιτάξτε αυτούς τους Εσκιμώους, που φορούν τις γούνες τους και αρπάζουν τα δόρατα μουγκρίζοντας και γρυλίζοντας για το πλήθος που είχε έρθει να κοιτάξει μέσα στα κλουβιά τους, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες τους πως οι Ινουίτ είναι μονάχα ζώα. Τα σώματα των Ινουίτ δεν έχουν αξιοπρέπεια.