- Είσαστε μήπως συγγενής του κυρίου Ζαχαρίου που είστε καλεσμένος; τον ρώτησε σε μια στιγμή η Βάγια που προσπαθούσε με διάφορες αφορμές και προφάσεις να θερμανθεί η κουβέντα τους αλλά και να μάθει ό,τι μπορεί για τον άνθρωπο που είχε αισθανθεί ότι μάλλον αξίζει σ’ αυτόν τον τζέντλεμαν ν’ ανοίξει την πόρτα της καρδιάς της... - Όχι, είμαι ιατρικός επισκέπτης και συνεργάζομαι με το γιατρό λόγω του επαγγέλματος μου και μάλιστα πολύ στενά. Εσείς; - Ούτε κι εγώ συγγενής, εξήγησε η Βάγια. Εγώ είμαι μοδίστρα και ράβω τα μοντέλα σε έναν μεγάλο οίκο ραπτικής. Αυτή την κόκκινη μουσελίνα που φορά η νύφη, καθώς και το νυφικό της τα έχω ράψει εγώ, απάντησε με κάποια φιλαρέσκεια. Στο μεταξύ είχε αρχίσει ο χορός. Η πίστα σχεδόν ήταν γεμάτη. Το Αργεντινό ταγκό μέσα από τις γλυκές μελωδίες είχε ξεσηκώσει όλες τις ηλικίες που στροβίλιζαν στην πίστα ενώ ο φωτισμός είχε περιέλθει σ’ ένα ρομαντικό ημίφως έτσι, που και ο Μάριος βλέποντας το χαρούμενο ξεφάντωμα στρέφεται προς την Βάγια: - Χορεύετε; - Μα μ’ έναν τέτοιο καβαλιέρο, είναι δυνατόν να πω όχι; - Και με μια τέτοια ντάμα πλάι μου, είναι δυνατόν να παραμένω καθισμένος σε μια καρέκλα; Άλλωστε οι καιροί άλλαξαν. Δεν ζούμε στο μεσαίωνα, ζούμε στο 1974!