Γράφτηκε με καθυστέρηση μισού και πλέον αιώνα σταδιακά....

Χιμαιρικές Δοξασίες Πώς να πλαγιάσω στα πολύχρωμα βότσαλα όπως με ωθούν οι κατανοητοί μου ρεμβασμοί τις μέρες του Αλωνάρη που πλανιέμαι στην ακρογιαλιά γητεμένος από τα οράματα που τα θέλουν ανέφικτα με τις ασύλληπτες προσδοκίες που αναβρύζουν από τ αθέατα κι ανταριασμένα όνειρα μου; Θέλω να τρέξω, να πετάξω για να προλάβω τη ζωή και τον κόσμο ως ένας νέος Πήγασος (μα εγώ, δεν γεννήθηκα από το άλικο αίμα της αποκεφαλισμένης μυθικής Μέδουσας) κι από τα μύχια της σκέψης μ αναζητώ αέτωμα στ άστρα για να διακηρύξω στ απανταχού της ύπαρξης και μια για πάντα την εξαφάνιση από προσώπου γης της ανθρωποσφαγής όπου μαίνεται στον εικοστό πρώτο αιώνα του χαμού και το Αθάνατο Αρχαίο Πνεύμα των Ελλήνων να γένει κάστρο αρμονικής και Θεϊκής ειρήνης! ...

-...

-...

-...

Ανέκδοτα ποιήματα αφιερωμένα σε όλες τις φίλες και τους φίλους που μου δίνουν τη δύναμη να γράφω σε μια περίοδο που το σκοτάδι των Εωσφόρων όλο και πιο πολύ απλώνεται στη γη....

Χειμερινό ιντερμέτζο Αδέσποτος άνεμος απ’ τη χαραμάδα κι έξω βοή του άγριου χειμώνα κρύο, σφιχταγκάλιασμα η θαλπωρή φουντώνει στο λάγνο μου αηδόνι....

- Είσαστε μήπως συγγενής του κυρίου Ζαχαρίου που είστε καλεσμένος; τον ρώτησε σε μια στιγμή η Βάγια που προσπαθούσε με διάφορες αφορμές και προφάσεις να θερμανθεί η κουβέντα τους αλλά και να μάθει ό,τι μπορεί για τον άνθρωπο που είχε αισθανθεί ότι μάλλον αξίζει σ’ αυτόν τον τζέντλεμαν ν’ ανοίξει την πόρτα της καρδιάς της....