Αμφιδρομές Έτσι φτάσαμε εδώ διολισθαίνοντας θαρρώντας πως κρατάμε τη ζωή μας ταξιδεύοντας με φορτωμένες καρδιές ενώ παντού βραδιάζει… Μα περισσότερο εντός μας καθώς πορευόμαστε κυρίως με αναλαμπές θλιβερά σκιάσματα στον τοίχο της μοναξιάς… Μεγάλο του ανθρώπου προσόν η ανάγκη προσωπικής επιβεβαίωσης της περιπέτειας της ύπαρξης. Τεράστια του ανθρώπου ατέλεια η υποχρέωση ατομικής διαπίστωσης της Σισσύφειας πορείας του. Μια ποιητική περιπλάνηση στο εφήμερο και το ουσιώδες, εκεί όπου η μνήμη, ο χρόνος και η ανθρώπινη μοίρα διασταυρώνονται. Οι Αμφιδρομές ανατέμνουν τη ροή της ύπαρξης, άλλοτε με λεπτή ειρωνεία, και άλλοτε με μελαγχολική τρυφερότητα, αποτυπώνοντας στιγμές που χάνονται, αλλά και αλήθειες που παραμένουν. Με γλώσσα λιτή, αλλά αιχμηρή, ο Νίκος Κ. Ζούμπος μας καλεί σε μια αναμέτρηση με το παρελθόν, το παρόν και τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα ποιητικό σύμπαν όπου το φευγαλέο αποκτά βάρος και το ασήμαντο αποκαλύπτει τη δύναμή του.