Στην ποίηση της Δήμητρας Παυλάκου απεικονίζεται μια ιδιαίτερη εκ μέρους της πρόσληψης τόσο του φυσικού κόσμου, όσο και της κοινωνίας των ανθρώπων. Οι εντυπώσεις και οι εκπλήξεις της "συναντώνται" με την βιωματική γνώση της και σημασιοδοτούν με τους εκφραστικούς τόνους όχι συγκεκριμένες μορφές ζωής που αλλοιώνονται, ή αναγεννώνται, αλλά τα μηνύματα που προκύπτουν από την καταστροφή του περιβάλλοντος, τον απόηχο σπουδαίων γεγονότων, την δράση και τις επιλογές των προσώπων, όπως τα κρίνει η ποιήτρια, τον εσωτερικό παλμό των πραγμάτων που γεννά αισθήματα και συναισθήματα. Οι αφαιρετικές εικόνες επανασημασιοδοτούν ουσιαστικά στοιχεία της ζωής κάθε όντος και της κοινής ζωής. [...]