Πόσο καλά απωθημένο μπορεί να είναι το παρελθόν; Πώς μπορεί κανείς να βγει απ αυτό και να γίνει κάποιος άλλος; Τι ρόλο μπορεί να παίζουν δυο-τρία ψευδώνυμα, το Πολυτεχνείο, ένα διατηρητέο κτίριο, ένας ανιψιός, η Αθήνα και το Παρίσι; Αυτό είναι το φόντο της "Αναπάντητης κλήσης" που, μέσα από τις εναλλαγές των προσώπων που αφηγούνται την οπτική τους για τη ζωή, για ένα τουλάχιστον πολύ συγκεκριμένο κομμάτι της, προσπαθεί να ανιχνεύσει το τώρα ως αντικαθρέφτισμα του τότε, με τους ήρωες, εκόντες άκοντες, να συντονίζονται μέσα από κοινούς δρόμους που άλλοι πάλεψαν να αλλάξουν κι άλλοι απλώς αποσύρθηκαν από το προσκήνιο. Η "Αναπάντητη κλήση" δεν μιλά για την παραίτηση, μιλά για την απόσυρση. Μια κυκλική απόσυρση που δεν προσπαθεί ούτε στιγμή να παρασύρει το σύμπαν των πρωταγωνιστών προς το μηδέν. Παλεύει μόνο να λειτουργήσει ως κίνητρο επαναπροσδιορισμού του παρόντος, ως ένα δείκτης για το ότι, τελικά, αυτό που έχει σημασία δεν είναι ο ηρωισμός, είναι μόνο η ελευθερία που κρύβεται από πίσω. Έστω και μετά από χρόνια συσσώρευσης δυνάμεων...