Αθήνα 2000. Παγκράτι. Χώρος αστικός, δομημένος ανελέητα. Φόντο πολύχρωμο, που όμως προτιμά να παίζει με τις αποχρώσεις του μαύρου, λες κι είναι το μόνο χρώμα που του ταιριάζει. Σταμάτης ο μπογιατζής, Κατερίνα Σταμπουλή, Φώτης Κλιάφας, Χριστίνα Διλίμπα, Μαρίν Λεοτάρ, Γιώργος Δημητριάδης, Βενετία Καϊλόγλου, Περικλής Γκέλμπουρας, Αγγέλα Βασβανά. Είναι οι "ήρωες" που κινούνται, πολλές φορές ασύμβατα με το τοπίο, έτσι που σε κάνουν να πιστέψεις πως κάποια στιγμή, κάποτε, ίσως επιχειρήσουν να αποδράσουν. Η ιστορία τους μοιάζει κομματιασμένη σε πολλές ιστορίες που άλλοτε συναντιούνται και άλλοτε είναι ασύμβατες με το παρελθόν τους το ίδιο. Το παιχνίδι μιας σχέσης, μη σχέσης, εξακολουθεί να παίζεται ερήμην, καμιά φορά, των πρωταγωνιστών. Εκείνοι περνούν, ζουν, δουλεύουν, μισούν, στήνουν όνειρα και έρωτες πάνω στην πλάτη των άλλων. Όμως η ιστορία εξακολουθεί να ξετυλίγεται χωρίς διακοπή. Δίχως να νοιάζεται για τα πρόσωπα που τη διαμορφώνουν και την καθορίζουν, το πολύ ίσα με το μπόι του ίσκιου τους. Μήπως, τελικά, είναι ο λόγος που δεν υπάρχει πειστικότερο παραμύθι από την ίδια την ιστορία;