Η 1η Σεπτεμβρίου 2025 αποτέλεσε ημέρα ορόσημο για τις ανθρωπιστικές σπουδές στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (ΔΠΘ), κατά την οποία εφαρμόστηκε, βάσει του ν. 5094/2024, η συγχώνευση των Τμημάτων Ιστορίας και Εθνολογίας, Ελληνικής Φιλολογίας και Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξεινίων Χωρών σε ένα ενιαίο Τμήμα Ανθρωπιστικών Σπουδών, σηματοδοτώντας τη μετάβαση σε μια νέα εποχή. Με αφορμή αυτήν την εξέλιξη, καθώς και με την ολοκλήρωση των διοικητικών του καθηκόντων, ο παλαιότερος και αρχαιότερος κατά βαθμίδα Καθηγητής της Σχολής, Μανόλης Γ. Βαρβούνης, καταθέτει στην παρούσα μελέτη την πολυετή εμπειρία του, μέσα από τους πολλαπλούς του ρόλους, καλύπτοντας ένα εκτεταμένο χρονικό διάστημα. Η συγκεκριμένη μελέτη διαρθρώνεται σε τέσσερα κεφάλαια: Στο πρώτο, «Διοικητικό έργο στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης», ο συγγραφέας, εκκινώντας από τη δεκαετία του ’90 και ύστερα, προχωρά σε μια σύντομη αναφορά στη γενικότερη διοικητική του διακονία κατά την υπηρεσία του στο ΔΠΘ. Στα επόμενα τρία κεφάλαια, ήτοι «Στην προεδρία του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας (2016-2020)», «Στην Κοσμητεία της Σχολής Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών (2021-2025)» και «Διοικητικό έργο σε άλλους φορείς», περιγράφει το σύνολο των πεπραγμένων του, τόσο από τη θέση του Προέδρου του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας όσο και από τη θέση του Κοσμήτορα της ΣΚΑΣ, καθώς και συνεργαζόμενος με άλλους, πλην του ΔΠΘ, φορείς. Ο Μανόλης Γ. Βαρβούνης, με την παρούσα αποτίμηση των διοικητικών του καθηκόντων, καταθέτει παράλληλα κι ορισμένες γενικότερες διαπιστώσεις που αφορούν εν γένει το σύστημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα μας, το οποίο φαίνεται να βρίσκεται σε μια παρατεταμένη διαδικασία κρίσης, ήδη από τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα και ως τις μέρες μας. Η έκδοση υπενθυμίζει πως η άσκηση της ακαδημαϊκής διοίκησης δεν πρέπει να γίνεται με όρους μιας απλής δημόσιας υπηρεσίας, διότι συνδέεται άμεσα με την ουσία και τον πυρήνα της ακαδημαϊκής ζωής, με σημαντικές προεκτάσεις στην κοινωνία. Λειτουργεί, ταυτόχρονα, ως μαρτυρία, ως οδηγός για νεότερα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας και ως πράξη πνευματικής λογοδοσίας. Σε μια εποχή έντονων τεχνολογικών προκλήσεων και «εκβαρβάρωσης», οι ανθρωπιστικές σπουδές εξακολουθούν να αποτελούν βασικό ανάχωμα επιστημονικής και πνευματικής άμυνας, έναν ρόλο που το έργο αυτό αναδεικνύει με σαφήνεια και ευθύνη.