Η ιδέα της παρακμής είναι αρχαία, αλλά δεν είναι απαρχαιωμένη, μέχρι και σήμερα λέγεται και γράφεται ότι ζούμε μια παρακμή. Ως διαχρονική ιδέα σε πολλές κοινωνίες, η παρακμή εύλογα δηλώνει κάτι ουσιαστικό για τον άνθρωπο. Σκοπός του βιβλίου είναι να δείξει ότι η παρακμή είναι σύμφυτη με τον εξανθρωπισμό, τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος αποκτά ανθρώπινες ιδιότητες. Ο εξανθρωπισμός δεν είναι ποτέ σταθερός, αφού η κοινωνία και η τεχνική μεταβάλλονται. Γι΄΄ αυτόν τον λόγο το βιβλίο φέρει τον τίτλο Ανθρωπολογία της παρακμής, υπό την κυριολεξία και όχι κατά την επιστήμη του όρου ανθρωπολογία. Αν ζούμε μια παρακμή, αυτή δεν συμβαίνει ανεξάρτητα από εμάς αλλά με την αντιστοίχηση κάποιας εξωτερικής μεταβολής της κοινωνίας με κάποια εσωτερική μεταβολή των ανθρώπων. Η τεχνική και η μνήμη επιτελούν ποικιλότροπα αυτήν την αντιστοίχηση και η παρακμή δεν εμφανίζεται μόνο από εποχή σε εποχή, συμβαίνει συχνότερα σε σχέση με το κοντινό παρελθόν, ή ακόμη και το κοντινό μέλλον. Έτσι η παρακμή επιδρά πολύ περισσότερο σε συμπεριφορές του 21ου αιώνα απ΄΄ ό,τι η ρομαντική παρακμή, η οποία νοσταλγεί παλαιούς πολιτισμούς και περασμένες εποχές. Αυτή η νοσταλγία είναι παρωχημένη και σύμπτωμα ανθρώπων που μεγάλωσαν στον 20ό αιώνα και έμαθαν να νοσταλγούν ιστορικά. Όμως ο 21ος αιώνας μαθαίνει στους ανθρώπους να νοσταλγούν ανιστόρητα, γεγονός το οποίο φανερώνει μια γενική αναστροφή της σκέψης και της φαντασίας. Όπως θα φανεί στο παρόν βιβλίο, σ αυτήν τη γενική αναστροφή επικρατεί σήμερα η εμπειρία της παρακμής.