Στάθηκα γυμνή μπροστά στον καθρέφτη. Έκανα μια συνταρακτική διαπίστωση. Είχα πια μεγαλώσει. Όχι, δεν είχα καμία φθίνουσα πορεία στο σώμα μου. Αλλά, καθώς κοιτούσα μέσα στον καθρέφτη, νόμιζα πως απλώς απουσίαζα. Και η απουσία αυτή ήταν η απουσία του πραγματικού έρωτα. Μέχρι τότε είχα κατορθώσει να λατρέψω το απροσδιόριστο. Η αγκαλιά της ανασφάλειας και του βιοπορισμού μού είχαν στραγγαλίσει κάθε νεανικό αυθορμητισμό. Ένα παλτό μοναξιάς, φορούσα κάθε καλοκαίρι και χειμώνα. Ένα περιτύλιγμα σφιχτό, που κανένα από τα απροσανατόλιστα φλερτάκια δεν στάθηκε ικανό να το χαλαρώσει.