Το β΄ μέρος του Β΄ βιβλίου, το οποίο πραγματεύεται το τμήμα του Τίμαιου από το 29b έως το 31b, χωρίζεται σε δύο μεγάλες ενότητες: Α) Ο καθορισμός του είδους των λόγων που πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την τελετή του σύμπαντος, καθώς και του τρόπου με τον οποίο πρέπει να αποδεχτούν τους λόγους αυτούς οι ακροατές (348.13-355.15). Β) Η τελική αιτία για την οποία συνέστησε ο δημιουργός τον κόσμο, καθώς και η φύση του υποδείγματος με βάση το οποίο τον συνέστησε (355.18-458.11). Η δεύτερη αυτή ενότητα χωρίζεται σε τρεις επιμέρους υποενότητες, εκ των οποίων η τρίτη αποτελεί ουσιαστικά μέρος της δεύτερης υποενότητας: α) Το τελικό αίτιο της σύστασης του σύμπαντος. β) Η φύση του καθαυτό ή παντέλειου ζωντανού όντος, που αποτελεί και το υπόδειγμα του σύμπαντος. γ) Η μοναδικότητα του αισθητού σύμπαντος, η οποία οφείλεται κυρίως στη μοναδικότητα του νοητού υποδείγματός του. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)