Στις αρχές του 1973, λίγο προτού πεθάνει, η διάσημη Αυστριακή ποιήτρια και συγγραφέας Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν επισκέφτηκε το Άουσβιτς και το Μπίρκεναου κατά τη διάρκεια μιας αναγνωστικής περιοδείας στην Πολωνία. «Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί κάποιος να ζει μ’ αυτά δίπλα του» είπε, «δεν υπάρχει κάτι να πεις. Βρίσκονται απλά εκεί, και σε αφήνουν άφωνο». Σε όλη της την καριέρα, η Μπάχμαν πάλευε με την ανεπάρκεια της γλώσσας, κυνηγώντας εκείνο που δεν μπορούσε να εκφραστεί. «Εάν είχαμε τη λέξη», δήλωσε το 1959 σε μια ομιλία, «εάν είχαμε γλώσσα, δεν θα είχαμε ανάγκη όπλα». Πίστευε ότι η ποιητική γλώσσα είχε τη δυνατότητα να επεκτείνει τα σύνορα της επικοινωνίας, παρ’ ότι η ίδια είχε χάσει πια την πίστη της στην ποίηση ως μέσο. «Πίστεψέ με», λέει ο συγγραφέας-αφηγητής στο κλασικό πλέον και πολυλατρεμένο μυθιστόρημά της Ο Ιβάν, ο Μαλίνα και εγώ του 1971, «η έκφραση είναι παραφροσύνη, πηγάζει από την παραφροσύνη μας».

Για πρώτη φορά στα ελληνικά κυκλοφορεί το σύνολο του ποιητικού έργου της Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν.