Πάντα φοβόμουν την απλή ζωή. Άφθαρτη σόλα, καθαρή, χωρίς ταξίδι. Πάντα φοβόμουν στο φλιτζάνι του καφέ μη βγει ο δρόμος που τον ξέρω ήδη. Μα αν δε χαθείς, αν δε βρεθείς, αν δεν αλλάξεις, δε σου φανεί αξημέρωτη η βραδιά, αν δεν κολλήσεις το γραμματόσημο με δάκρυ, πώς θα σου λείψει τ΄΄ αδερφού σου η μυρωδιά; Μα αν δε λυγίσεις, δεν κουραστείς, δεν ξαποστάσεις, αν δε βρεθείς με την παλάμη σου αδειανή, πώς θα γυρίσεις στο γνώριμο κρεβάτι να κλάψεις πάλι για την απλή σου τη ζωή; (από το ποίημα "Απλή ζωή")