Μέχρι τώρα όχι μόνο δεν είχα παιδιά, αλλά δεν ήξερα κι ανθρώπους με παιδιά. Το μόνο που ήξερα ήταν πως να μην κάνω παιδιά... Τα παιδιά στον κόσμο μου ήταν εκτός μόδας. Πώς στην ευχή βρέθηκα λοιπόν να κατουράω σ ένα πλαστικό κυπελλάκι στο ιατρείο ενός γυναικολόγου; Και γιατί μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα ο γυναικολόγος αυτός δεν ήξερε αν πρέπει να με συγχαρεί ή να μου στυστήσει μια καλή κλινική για εκτρώσεις; Αυτές ήταν οι απορίες μου μέχρι που γεννήθηκε. Μετά ήρθαν άλλες. Γιατί εξαφανίστηκαν ξαφνικά όλοι οι κανονικοί άνθρωποι -αυτοί που δεν έχουν παιδιά- απ τη ζωή μου; Γιατί εξαφανίστηκε η γάτα μου, ο ύπνος, η ησυχία, το διάβασμα, το σεξ, τα πάρτι; Γιατί οι άντρες έπαψαν ξαφνικά να κοιτάνε τις γάμπες μου; Τι πρέπει να κάνω για να το μεγαλώσω σωστά; Οφείλω να παντρευτώ οπωσδήποτε τον πατέρα του; Μπορώ να μην αγοράσω σαλόνι; Πώς να αποφύγω τον κίνδυνο να πνιγεί, να πληγωθεί, να αρρωστήσει, να μείνει φυτό, να καεί, να πέσει θύμα τρομοκρατών, να με σιχαθεί, να γίνει μέλος νεοναζιστικής ομάδας; Και το χειρότερο: Είναι φυσιολογικό να αγαπάς τόσο την πηγή των προβλημάτων σου; Ή να θεωρείς πηγή των προβλημάτων σου κάτι που αγαπάς τόσο;