...η πορεία, ανεξήγητα, αλλά όχι απρόσμενα, μοιάζει αδικαιολόγητα επική. Δημιουργεί την αίσθηση μιας "λυτρωτικής" εμμονής στην επιφάνεια των φαινομένων, χωρίς διάθεση για κατάβαση στον οικείο τόπο, στο χώρο άσκησης της αυτοσυνειδησίας, όπου κάθε αντικειμενική αντίληψη αποτελεί αμαρτία. Τρομάζει έτσι κανείς τη "νεκρή σιωπή των πραγμάτων που δεν φωτίζονται" και αναζητά έστω και μία κάποια δυνατότητα φωτισμού τους, προκειμένου να επιστρέψει στη ζωή εγκαταλείποντας τον κόσμο της σύμβασης. Χωρίς αμφιβολία στις ρίζες μιας τέτοιας προσπάθειας βρίσκεται η μετάνοια, η συνεχής μετάνοια, που αποτελεί τη μόνη δυνατότητα για ένα συνεχές "επέστρεφε" (Πράξ. 26, 20), το οποίο με τη σειρά του φανερώνει τα έργα των ανθρώπων ως έργα μετανοίας.