Tόσο η θεολογία όσο και η Εκκλησία δεν μπορούν και δεν πρέπει να σταθούν απέναντι στην αλλαγή και στην εξέλιξη, την επιστήμη και τις ανακαλύψεις του ανθρώπου. Εξάπαντος δεν πρέπει να λειτουργήσουν με τη μορφή σέκτας και να μετακινηθούν στο περιθώριο της ιστορίας. Δεν είναι υποχρεωμένες, όμως, και να υποκύψουν δίχως όρους ενώπιον τούτης της «αναπαράστασης». Και τούτο διότι το «κενό» «δεν καταπίνει τα πάντα, αλλά η δύναμή του ξεπερνάει τη συνήθη φαντασία» και αποδεικνύει πως «τόσο η συμπαγής χυδαιότητα όσο και η υποτιθέμενη αιθέρια κομψότητα έχουν σχέση ζωτική και θανάσιμη» μαζί του. Η συζήτηση, συνεπώς, οφείλει να στοχεύει την ενίσχυση της δημιουργικότητας και την κριτική θέαση των υπερβολών της. Τη διαφύλαξη του νοήματος και τη στηλίτευση της κάθε απροϋπόθετης αποδοχής και ανέξοδης θριαμβολογίας, αλλά και της κάθε δομικής απαισιοδοξίας. Τη συμβολή στη δημιουργία ενός ανανεωμένου μαζί.