Όσο και αν μπορεί να φανεί παράδοξο, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Δαμάσκιος (458 - ; μ.Χ.) επιχειρεί και διατυπώνει μια μεγαλειώδη σύλληψη του κόσμου της εμπειρίας στηρίζοντας τη συλλογιστική του - πράγμα που είναι εντυπωσιακό για τα δεδομένα της εποχής του - και στους φυσικοεπιστημονικούς και στους φιλοσοφικούς και στους θεολογικούς τρόπους προσέγγισης του υπαρκτού. Έχει κατανοήσει ότι η θεολογική Μεταφυσική δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η θεωρία του «όντως όντος» και η αναζήτηση του σταθερού και συγχρόνως δυναμικού οντολογικού υποστρώματος του κόσμου της εμπειρίας· γι’ αυτό ακριβώς δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει μια θεωρητική αναζήτηση ξένη προς τις έρευνες των φυσικών επιστημών, των οποίων ο απώτατος στόχος αναφέρεται στην ολική ανακάλυψη και καταγραφή των πρώτων αιτίων της φυσικής πραγματικότητας ούτε από τον αυστηρό φιλοσοφικό διαλεκτικό στοχασμό, που αναζητά τη λογική υπέρβαση των εμπειρικών ορίων, ώστε να προσφέρει μια πειστική αιτιολόγηση και ερμηνεία του «πώς» των υπαρχόντων και των τεκταινομένων. Αυτήν ακριβώς τη σύνθεση θα επιχειρήσουμε να εικονογραφήσουμε και, στο δυνατό βαθμό, να ερμηνεύσουμε στο βιβλίο αυτό, έχοντας πάντα υπόψη μας ότι η φιλοσοφική έρευνα πάντα βρίσκεται καθ’ οδόν και δεν έχει ένα οριστικό σημείο στην ανακάλυψη και στη διατύπωση της αλήθειας.