«Εγώ που σας ιστορώ εδώ, Δασιά με λένε! Γεννήθηκα στις πέτρινες πτυχώσεις της ιστορίας σε δίσεκτους χρόνους. Λαγγεύω για την αλήθεια με το ελάχιστο φως των ματιών μου που γέρασε. Οι εικόνες ακαθόριστες, παλιές και ξεθωριασμένες. Ένα αθώο φόρεμα της νιότης μου πλαταγίζει νοερά στον αέρα. Η βροχή και η αμφιβολία εξατμίζονται σαν παλιά πεπρωμένα…» Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα επαρχιακό γηροκομείο. Η Δασιά, η ηρωίδα, απολογείται στο Θεό για τις αμαρτίες, τα κρίματα και τα φονικά που βαραίνουν την πολυτάραχη ζήση της. Τα γεγονότα και οι εκδοχές τους εναλλάσσουν ρόλους ή αποσιωπώνται μες στη λήθη. Ο τόπος καταπίνει το χρόνο, το πραγματικό μπλέκεται με το φανταστικό, το όνειρο παίρνει το πάνω χέρι από την πραγματικότητα, η ζωή παντρεύεται στο τέλος το θάνατο… «Απολογούμαι θα πει πως θέλω να αναπαυτώ οριστικά μες στην ευρύχωρη αγκάλη της συγνώμης σας»…