ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΓΕΜΙΣΑΝ rnτα μετεκλογικά μου ρουθούνια μοναξιά και σαπίλα.rnΧαζεύω τις μύγες πώς χορεύουν μανιασμέναrnπάνω από το πτώμα της πόλης. Όλοι επιστρέφουν στις δουλειές τουrnσαν να μην έγινε τίποτα. Ραδιοφωνικά σποτ, αφισοκολλήσεις, συσσίτια, άδεια μπουκάλια μπύρας, ηλεκτροκύματα, καρδιογραφήματα, rnαναμονή (λεωφορείου ή/και αλλαγής). Είναι πια μεσημέρι rnκαι τα ιδρωμένα πεζοδρόμια της πόλης rnμπερδεύονται σαν τσιμεντένιες φλέβες στο σώμα μου.rnΠορείες προς το πουθενά και προς το παντού. rnΈνα "σ΄ αγαπώ" και ένα "δε θα περάσει"rnδεν μπορούν, διάολε, να αλλάξουν τούτο το βρωμερό κόσμο;rnrnΣτρίβω στη γωνία του δρόμουrnκαι σβήνω στο φως.rnrnrnΜια ποίηση οργής, αναπάντητων ερωτημάτων: Ένα "σ΄ αγαπώ" και ένα "δε θα περάσει"/ δεν μπορούν, διάολε, να αλλάξουν τούτο το βρομερό κόσμο; και πόνου. Μια γραφή ανάλογη της εποχής μας που εξακολουθητικά "στάζει αίμα", δίχως να μπορούμε πια να ξεχωρίσουμε ανάμεσα σε ποίηση και πραγματικότητα, "τι χωρά στη σελίδα/ και τι στις φλέβες".