ΠΟΙΗΣΗ που δεν "επιστρατεύει" (συνειρμικά, δεν "υποχρεώνει") τη φαντασία, απλώς την καλεί να συντρέξει στην ανάδειξη των καρπών της φυσικής εμπειρίας, της πραγματικότητας που μας περιβάλλει και συγχρόνως την περιβάλλουμε. ΠΟΙΗΣΗ που δεν αποσκοπεί στην προβολή ή πόσω μάλλον στη μεταφορά τούτης της πραγματικότητας σε άλλες, φαντασιακές διαστάσεις, ελαχιστοποιώντας έτσι την πιθανότητα αναγωγής της φαντασίας σε πραγματικότητα ή ακόμη και αντιμετάθεσης των δύο αυτών καταστάσεων αντίληψης. ΠΟΙΗΣΗ που δεν μας προσκαλεί να φύγουμε μαζί της, παρά αναμένει τη δική μας πρόσκληση να μείνει μαζί μας. ΠΟΙΗΣΗ που, εν τέλει, αποπειράται να αρθρώσει το λόγο της πραγματικοποιώντας / υλοποιώντας το φανταστικό και όχι φανταστικοποιώντας / εξαϋλώνοντας το πραγματικό. ΠΟΙΗΣΗ "δοκιμιακή". Με επίγνωση, την αφήνω στην κρίση σας...