Τα αινίγματα της πριγκίπισσας Τουραντότ δεν απαιτούν κατ ανάγκην τη λύση τους. Όμως, αυτή δεν παύει να θέτει συνεχώς τα αινίγματά της προς λύση. Ο μύθος της πριγκίπισσας παύει να υπάρχει, από τη στιγμή που τα αινίγματά της βρίσκουν τη λύση τους... Θα υπήρχε, όμως, μύθος ευθύς εξ αρχής, αν αυτή δεν έθετε προς λύση τούτα τα αινίγματα; Αν δεν διακινδύνευε την εύρεσή της; Σε κάθε περίπτωση πάντως, η όποια απομυθοποίηση ούτε ταυτίζεται με την απαξίωση, ούτε τη συναποτελεί, ούτε καν τη συνεπάγεται... Η απομυθοποιημένη πριγκίπισσα δεν χάνει το παραμικρό από τη γοητεία της, δεν παύει να είναι εράσμια και ιμερτή... Τουναντίον μάλιστα, η πραγματική ολοκλήρωσή της, φυσική και πνευματική, συντελείται ακριβώς με την απομυθοποίηση: μέσω αυτής, η Τουραντότ εισέρχεται, μαζί με τον λύτη των αινιγμάτων της, σε έναν κύκλο αμοιβαίας και αλληλοτροφοδοτούμενης πληρότητας! Ας αφήσουμε τώρα τη Ζωή να πάρει τη θέση της πριγκίπισσας Τουραντότ...