Ο χρόνος και η μνήμη, γεφύρια να κρατήσουμε τη μικρή ζωή μας. Να ταξιδεύουμε στ "απωλεσμένα", να βρισκόμαστε στο τώρα ν αποζητούμε το αύριο παλλόμενο σε νέους σκοπούς, σ οράματα τερπνά αφού περάσαμε την κάμινο. Κι η σιγουριά του ποιητή τα χνάρια, το σημάδι πως δεν περπατήσαμε πάνω στη γη άβουλοι και μοιραίοι κι η μοίρα στα δικά μας χέρια, με το λόγο προπομπό του ταπεινού μαντατοφόρου στη βεβαιότητα πως: -ήμασταν νέοι πριν από χιλιάδες χρόνια, νέοι ύστερα από χιλιάδες χρόνια, γιατί ο χρόνος και ο ήλιος έχουν την ίδια ηλικία -την ηλικία μας. Τη βεβαιότητα πως: -αυτό το φως δεν είναι καθόλου ανικατοπτρισμός -μα το δικό μας φως φιλτραρισμένο μέσα απ όλους τους θανάτους. ("¨Οταν έρχεται ο ξένος", Γ. Ρίτσος)