Σημαδεμένος από την εμπειρία της εξορίας, ο τόμος αυτός αποτελεί μια βιογραφική και συνάμα ιστορική μαρτυρία της στιγμής κατά την οποία ο Κλωντ Λεβί-Στρως, όπως και σωρεία άλλων εβραίων καλλιτεχνών και διανοουμένων, διαφεύγει ως πρόσφυγας στην Νέα Υόρκη. Γραμμένα μεταξύ 1941 και 1947, ενόσω δεν είχε ακόμη εγκαταλείψει τους πολιτικούς του στοχασμούς, τα δεκαεπτά κεφάλαια αυτού του βιβλίου αποτελούν μια ανασύσταση της προϊστορίας της δομικής ανθρωπολογίας. Τα χρόνια αυτά της Αμερικής συνιστούν και την εποχή που ο Λεβί-Στρως συνειδητοποιεί τις ανεπανόρθωτες ιστορικές καταστροφές: τη μαζική εξόντωση των Ινδιάνων της Αμερικής και τη γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 η ανθρωπολογία του Λεβί-Στρως φαίνεται να διακατέχεται υπόρρητα από τη μνήμη και τη δυνατότητα του Ολοκαυτώματος, το οποίο, ωστόσο, ποτέ δεν ονοματίζει. Η ιδέα του «σημαίνοντος μηδέν» βρίσκεται στη βάση του δομισμού. Επομένως, το να μιλά κανείς για Δομική Ανθρωπολογία Μηδέν σημαίνει επιστροφή στην πηγή μιας σκέψης που ανέτρεψε την αντίληψή μας για το ανθρώπινο. Αλλά αυτή η προϊστορία της Δομικής Ανθρωπολογίας Ένα (1958) και Δύο (1973) υπογραμμίζει επίσης και το αίσθημα της tabula rasa που διακατέχει τον συγγραφέα τους στο τέλος του πολέμου και το όλο εγχείρημα -το οποίο μοιράζεται με άλλους- της επανεκκίνησης του πολιτισμού σε άλλες βάσεις.