Ο έφηβος είναι κάποιος άλλος από το παιδί που γνωρίζαμε, και πρέπει να τον υιοθετήσουμε μέχρι να γίνει ο άγνωστος ενήλικας που δυνάμει είναι ήδη. Πρέπει να υιοθετήσει και ο ίδιος τον εαυτό του, να του δώσει μια ταυτότητα, να αναλάβει την ευθύνη ως υποκείμενο των επαναλήψεων και των φαντασιώσεων του, να φτιάξει το παρελθόν και την ιστορία του. Γι’ αυτό διαρκώς κινείται μεταξύ παλινδρομήσεων και απαρτιώσεων, επαναλήψεων και φαντασιώσεών. Με αυτές τις κινήσεις της ψυχικής επεξεργασίας απαρτιώνει το επιθετικό και ώριμο σεξουαλικά νέο σώμα του. Στους δρόμους της εφηβείας, το άτομο συναντάει το εξωτερικό αντικείμενο και έχει μαζί του ενορμητικές και συναισθηματικές ανταλλαγές. Επιπλέον, στην εφηβεία εξ ορισμού αποσύρονται οι ναρκισσιστικές επενδύσεις που είχε πριν το παιδί. Η απώλεια των ναρκισσιστικών αναφορών δεν πρέπει να είναιrnαπροσδόκητη και ξαφνική, διότι τότε θα προκληθούν αγωνίες αφανισμού. Το αντικείμενο, εκτός από σκοπός των ενορμήσεων, είναι επίσης και ναρκισσιστικό στήριγμα, ένας άλλος εαυτός, που βοηθάει τον έφηβο να μετασχηματίζει την πραγματικότητα.