[...] Για τον Παρμενίδη, η μοναδική νόμιμη εξεικόνιση της αλήθειας συνίσταται στην ανεικονική έκφραση της νοητικής σύλληψής της μέσα από ένα μονοσήμαντο, στερεότυπο και, τελικά, μονότονο λέγειν που καταφάσκει το εστίν. Καμία εικόνα, κανένα εικαστικό είδωλον δεν μπορεί να προσέλθει αρωγός σε αυτό το εγχείρημα, ούτε βέβαια να υποκαταστήσει την παρμενίδεια Μονολεκτική. Είναι κάτι που το γνωρίζει καλά ο Ψυχοπαίδης. Οι πίνακές του δεν προτείνονται υπαλλακτικά ως απεικόνιση της αλήθειας του Είναι, ούτε επιχειρούν να αναπαραστήσουν εικονογραφικά τον Παρμενίδειο Λόγο. Ο χρωστήρας του λειτουργεί παράλληλα και αυτόνομα, ως μέσο έκφρασης ενός εικαστικού Νοείν - αποφεύγοντας όμως να ενδώσει στους ακκισμούς ενός ζωγραφικού ιντελεκτουαλισμού. Τα χρώματά του, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο "φωτεινά", επιχειρούν να αναδείξουν με αυτάρκεια και αυτοπεποίθηση όχι αυτό που κρύβεται πίσω τους, αλλά αυτό που αποκαλύπτεται μέσα τους. Ας τον ακολουθήσουμε στη δική του δίζησιν, στη δική του αναζήτηση της αλήθειας. Παναγιώτης Θανασάς (Από την εισαγωγή)