Ζωγραφική και ποίηση νοσταλγούν το µέλλον µέσα από µια ταραγµένη νηφαλιότητα, µέσα από µια τρυφερή σχέση ιδιοκτησίας µε τη ζωή, «ληστεύοντας ιδέες» η µία από την άλλη. Σε αυτή την κοινή ουτοπία της πραγµατικότητας, ο ζωγράφος και ο ποιητής, κλεισµένοι αλλά όχι αποκλεισµένοι στους τέσσερις τοίχους, στους τέσσερις στίχους, στα τέσσερα χρώµατα της παλέτας, συνεχίζουν να στέλνουν µπουκάλια απελπισµένης ελπίδας στο πέλαγος έξω, εκεί που «παφλάζουνε τα χρώµατα της µέρας, εκεί που χρώµατα και ποιήµατα ζητούν το τελικό τους καταφύγιο». Γ. Ψ.